Labourday, anyhow.. every day is a special day!

Afgelopen week was weer een volle week. Dinsdag was het de Dag van de Arbeid en dat word hier uitgebreid gevierd. De dag ervoor was het een Public Holiday omdat deze dag tussen de zondag en een feestdag in lag. Ach, zo kun je van alles wel verzinnen. Echter heb ik toch gewerkt omdat het flink druk was in de kliniek. Ik denk dat ik de gehele dag in totaal 5 minuten gezeten heb; veel spoedgevallen. Dinsdag was het dus ‘Labourday’ en dat betekende een feestdag. We hadden met de kliniek afgesproken om 10 uur op het veld te verzamelen, want we moesten marcheren. Ik stond er netjes om 10 uur en heb uiteindelijk tot half 12 alleen gestaan; ik had het kunnen weten…. Gelukkig ken ik hier een hoop mensen dus echt alleen heb ik niet gestaan. Om 12 uur begon de optocht en gelukkig waren er toch nog veel medewerkers van de kliniek gekomen. Mij werd de Kameroenese vlag in mijn hand geduwd en ik moest voorop. Gelukkig duurt het marcheren nog geen twee minuten en het was al voorbij. Je hoeft alleen maar voorbij een stadium met hoge piefen en dat was het. Na de tocht nog wat groepsfoto’s gemaakt. De rest van de dag was het eten, drinken en dansen!
Helaas was het woensdag geen uitrusten maar gewoon weer werken. Heb de rest van de week voor mijn NGO gewerkt. Het toiletten project voor het weeshuis zit me nogal dwars. Ik had een architect waar ik erg over tevreden dacht te zijn maar ik kwam er deze week achter dat hij niet helemaal te vertrouwen is. Ik liet het plan met de kosten aan wat mensen zien en die lachten me uit omdat het bedrag wat het gaat kosten veels te hoog is. Dus nu heb ik twee andere mannen aangeklampt en die maken individueel hun eigen kosten plan. Als het goed is krijg ik die vandaag en dan ga ik ze vergelijken. Het vervelendste is dat mijn tijd hier aardig begint te korten en dus voel ik de druk dat ik het project nu toch wel echt moet gaan starten. Dus hopelijk komt er vandaag iemand met een reëler plan. Ik ben dan toch wel blij dat ik mensen om me heen heb die zo eerlijk zijn om me te wijzen op ‘thieves’.
Goed nieuws over Ebane Mary! Ze kwam afgelopen vrijdag in de kliniek voor een controle en wat ziet ze er toch goed uit. Haar handen zijn niet meer gezwollen en de ontstekingen zijn ingedroogd. Echter zal ze nog steeds door moeten gaan met het smeren van een zalf en het slikken van antibiotica want we merken dat het snel weer terug komt als ze stopt. Daarnaast schrok ik wel heel erg van haar gezwollen buik en wangen. Samen met haar, haar moeder en dokter overlegt wat dit zou kunnen zijn. We denken dat het malnutrition is, dus dat ze voedingsstoffen tekort komt. Dus we hebben de moeder uitgelegd welk voedsel belangrijk is voor het kindje. Hopelijk gaat het vanaf nu wat beter met haar. Een goede voeding is ook belangrijk om ziektes tegen te gaan. Dus ik hoop dat ze gaat luisteren naar onze raad. Ik had als bedankje een tas vol sinasappels gekregen, echt super lief!
Ookal werk ik veel voor mijn NGO, ik probeer toch betrokken te zijn met wat er in de kliniek gebeurt en wat voor patiënten er opgenomen zijn. Zo heb ik de man die maandag met spoed opgenomen was, na een ongeluk, gevolgd deze week. Als ik dan langskwam vertelde hij zijn visite vol trots dat ik zijn verpleegkundige ben die hem door de pijn geholpen heeft. Haha! Kinderen worden al helemaal blij van mij want ik heb voortaan standaard knuffels liggen voor de zieke kindjes. Zo fijn om ze dan toch te zien lachen ondanks dat ze ziek zijn.

Afgelopen weekend heb ik doorgebracht met Eric. Met hem valt een weekend nooit te plannen want hij kan ieder moment opgebeld worden voor een show. Hij kan shows ook niet cancellen want hij heeft het geld hard nodig. En zo zaten we zaterdag, onverwachts, in de bus richting Buea. Er zijn nu de universiteit games en dus een groot feest. In de bus verzonk ik in mijn gedachten. Als jullie me op dat moment zouden zien, zouden jullie ineens veel respect voor me hebben. Het is eigenlijk van de zotte wat ik hier nu als normaal zie. Zo zat ik nu dus in de bus voorin met vier man. Het was krap maar ik vind dit normaal. Onderweg reed de bus ineens heel hard. Wat bleek: hij zat een bushbaby achterna want die wilde hij hebben. Het was hem gelukt om hem aan te rijden en het beest werd de bus in genomen (dit is namelijk goed vlees). Dus zo zaten we met zijn allen + een wild dier in de bus. Ik kijk er niet meer van op. Ook het geweldige natuur zie ik niet altijd meer maar deze keer in de bus was ik me even bewust van alles. Ik ben trots op wat ik hier in Kameroen doe en ik bedank God dat ik deze kans gekregen heb. Nu dat het eind weer dichterbij komt geniet ik steeds meer; van het geweldige natuur en cultuur. Ik zie het niet altijd meer omdat ik erg ingeburgerd ben en de levensstijl en mentaliteit ken. Het is ook een nadeel want hierdoor zie ik nu ook veel nadelen van het land. Het eerste jaar dat ik hier was had ik er geen idee van hoe het leven hier in elkaar steekt en was dus alles helemaal geweldig. Mijn gedachten was toen ook dat alle mensen aardig waren en zo behulpzaam. Maar inmiddels denk ik verder omdat ik weet wat er achter speelt. Soms verlang ik wel terug naar het eerste jaar, want naïef zijn is ook wel erg fijn. Gewoon niet weten wat er allemaal echt om je heen speelt. Toch ben ik nu wel blij dat ik hier alles zo goed ken want dat helpt me met het uitvoeren van mijn projecten voor mijn stichting. Ze kunnen mij niet besodemieteren want ik weet waartoe men in staat is. Dus deze wijsheid is wel positief omdat ik mezelf staande weet te houden hier in Kameroen. En ze kennen me hier als een persoon waar je niks bij kunt maken. ;) Dus als je volgend jaar eens een keer echt Kameroen wil zien, plekken waar normale toeristen (als die er al zijn) niet komen, zonder opgelicht te worden dan ben ik graag je guide!! :)

Dit was mijn verhaal weer! Ik ga nu even hard aan de slag aan mijn administratie van mijn stichting….

Allemaal een hele fijne week en lees graag jullie reacties! Tot het volgend verhaal!

Liefs,
Kim

ps. Adri en Mama, ik wil jullie heel erg bedanken voor de pakketjes die jullie gestuurd hebben! En natuurlijk iedereen bedankt die me trouw regelmatig kaartjes sturen, doet me erg goed!