Yaoundé

Sorry voor de stilte op mijn site maar ik heb nogal een hectische week achter de rug waarin ik geen mogelijkheid had om mijn verhaal te plaatsten. Ik moest namelijk naar Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen, om mijn Visa te verlengen. Dus zo vertrok ik zaterdag 7 mei, vroeg in de ochtend, samen met Brian, richting Yaoundé. De trip van Buea naar Yaoundé is 5 a 6 uur rijden. We zaten vrij comfortabel in een grote bus dus de trip was zo voorbij. In Yaoundé aangekomen hebben we meteen een taxi gepakt naar de plek waar we een vriend van Brian zouden ontmoeten. Onderweg heb ik mijn ogen uitgekeken! We waren nog maar net 5 minuten onderweg en ik zag de eerste chinezen al. Ben er de rest van de week namelijk achtergekomen dat er vele chinezen voor zaken in Yaoundé zitten. Onderweg ook genoten van het mooie uitzicht. Om Yaoundé heen zijn 7 bergen dus het is prachtig om te zien. Af en toe vergat ik dat ik in Kameroen was want het leek wel Europa. Winkels, geasfalteerde wegen, mooie auto’s EN supermarkten. Na een flink eind rijden kwamen we bij de vriend van Brian aan en die wees ons de weg naar het hotel. Heel mooi hotel maar wat we toen nog niet wisten was het aantal dagen dat we daar zouden zitten….
Die zaterdag natuurlijk naar een Nightclub geweest want dat wilde ik wel eens meemaken. We kwamen aan bij een heel chique en groot Nightclub. Geweldig gaaf! Ben alleen bang dat de Nightclub in Kumba nu wel tegen gaat vallen ;).

Zondag 8 mei
Deze dag samen met de vriend van Brian en die vriendin naar een park geweest. Een heel mooi park met uitzicht over een deel van Yaoundé en het gebouw van de president. Je mag er geen foto’s van maken maar heb het toch sneaky gedaan. Het is wel link want overal staan er politieagenten op de loer. Ach.. ze doen hier overal moeilijk over. Na de wandeling door het park hebben we gegeten bij de MaK Donalds. Het is wel niet zoals in Nederland maar het was toch een verwennerij!

Maandag 9 mei
De dag van het verlengen van de Visa. We waren al erg vroeg bij het gebouw van de Delégation Génerale de la Sûreté Nationale (DGSN) in Nlongkak. Het was er erg druk aan de poort en ook wij werden tegen gehouden. We moesten buiten de poort wachten totdat ze ons een badge kwamen brengen. Dus zo stonden we uren te wachten. Tussendoor werd Brian een keer geroepen door de agent en die zei dat als we geld betaalden dat hij ons dan wel door zou laten. Nou.. dan wacht ik nog liever! Op een gegeven moment kwam er een vrouw buiten die ID-kaarten in ontvangst nam van iedereen zodat ze iedereen een badge kon geven binnen. Wij wisten van niks dus toen ze wegliep vertelde iemand dat we onze ID moesten geven dus wij erachteraan rennen. Maar ze wilden het niet meer geven want we stonden te ‘slapen’ volgens haar. Na veel gepraat was het toch gelukt. Ze stuurden ons naar een kantoor waar we onze documenten in moesten leveren. Dus zo stonden we op het kantoor van een hele chagrijnige man, hij keek de papieren niet eens door, deed een nietje in de stapel en gaf ons een bonnetje. We moesten morgen maar terug komen…..
Die dag nog wezen shoppen in de supermarkt. Onder andere brie, paté en augurken gekocht. :D ’s Avonds samen pizza gegeten. Oh Yaoundé is geweldig!

Dinsdag 10 mei
Die ochtend meldden we ons weer bij de DGSN. Op het kantoor van de chagrijnige man aangekomen stuurde hij ons door naar een ander gebouw. In dat ander gebouw werden we alle kanten in gestuurd. Uiteindelijk kwamen we bij de secretariaat van de Directeur aan en daar moest ik mijn bonnetje geven. Ik kreeg een snauw van die meneer dat de documenten pas deze ochtend waren aangekomen en die dus nog niet verwerkt waren. Ik moest over twee dagen maar weer eens terug komen……
Die rest van de dag was ik dus vrij chagrijnig. Ik dacht dat het verlengen van een visa zo gebeurt zou zijn maar nu zou het dus al bijna een week duren. En Yaoundé is geen goedkope stad dus het zou een duur grapje voor me worden.

Woensdag 11 mei
Deze dag zijn we maar niet terug naar de DGSN gegaan want we wilden ze niet tegen het harnas jagen. Dus zijn we naar een relax park geweest nadat we weer wat eten in hadden geslagen. Het park zat vol chinezen dus Brian had even het gevoel in het buitenland te zijn. ;)

Donderdag 12 mei
Vol goede moed terug naar het DGSN gegaan want vandaag zou het eindelijk afgerond worden. Toen ik bij de secretariaat van de directeur kwam vertelde ze me dat de documenten verwerkt waren en nu bij de immigratie service lagen. Dus ik daar naar toe. We werden niet al te vriendelijk verwelkomt. En de fransen hier verrekken om engels te spreken. Gelukkig kan Brian frans anders waren we er echt niet uitgekomen. De man vroeg me of ik de vrijwilligster was in de Ejed Clinic. En meteen daarop zei hij dat het proces van het verlengen van mijn visa gestopt was aangezien ik niet degene ben die de visa moet aanvragen maar de dokter. Oh.. dat was echt een ellende. Dus ik vroeg ze wat ik nu moest doen en ze zeiden dat de dokter een brief moest schrijven met de aanvraag voor mijn visa. Dus meteen de dokter gebeld en die heeft een brief opgesteld en via de mail toegestuurd. Toen ik terug kwam, diezelfde dag nog, met de brief zeiden ze dat dat niet genoeg was. Ik moest ook kunnen aantonen dat de kliniek wel echt bestond. Ik werd er helemaal gek van. Elke keer hadden ze wel weer iets anders te zeuren. Ten slotte zei de man ook nog dat ik met alle documenten terug moest naar het kantoor waar ik begonnen was. Dus het hele proces moest weer opnieuw. Maar dat kon niet want die maandag zou mijn visa verlopen, maar daar hadden hun geen boodschap aan. Ik was fort zo pist dat ik ervan moest janken. Een pastoor zag me en hielp me naar de directeur. Het was een vrouwelijke directeur en ze hoorden mijn verhaal aan. Ze riep de vrouw van de immigratie service erbij om ook bij haar verhaal te halen en die loog alles bij elkaar. Uiteindelijk hadden we de afspraak dat ik morgen terug zou komen en dat dan alles geregeld zou worden in één dag met de hulp van de vrouw van de immigratie office. Oh! Dus zo kon het ook!

Vrijdag 13 mei
Dus zo stond ik deze dag weer vroeg op de stoep met al mijn papieren. De vrouw van de immigratie service stuurde ons naar het kantoor van die chagrijnige man van dag één om daar ons te laten registreren en vervolgens met de papieren weer terug te komen. Dus wij daar naar toe en uitgelegd hoe het zat maar we moesten de boel inleveren want zo ging het proces nou eenmaal. Dus wij zonder papieren weer terug naar die vrouw en die was weer boos dat we niet hadden gedaan wat ze had gezegd. Ze spreken elkaar hier zo tegen! Dus ze vroeg om kopietjes van alle documenten en gelukkig hadden we die anders hadden we weer kunnen wachten. Vanaf toen hebben we echt 3 uur gewacht en toen kwam ze vertellen dat we konden betalen voor de visa. Na 75 euro betaald te hebben kon het proces van het visa stempelen en tekenen beginnen. Ook daar weer een uur op gewacht. Uiteindelijk kwam ze aan met mijn paspoort met de visa. En wat zag ik.. een visa voor maar twee maanden! Ik dus weer terug en toen zag ze dat ze een fout had gemaakt; het moesten drie maanden zijn. Dus zij wat gekliederd in mijn paspoort en toen was het goed volgens haar. Maar mijn aanvraag was voor 6 maanden! Ze werd super kwaad en zei geen visa’s voor langer dan 3 maanden te geven. Dan had ik maar een ‘Residence Permit’ aan moeten vragen. Ik had nog nooit van zoiets gehoord en nu verteld ze me ineens dat dat had gekunnen. Ik vroeg haar wat dat was en ze vertelde dat dat een soort ID-kaart is welke 2 jaar geld waarin je met tussenpozen van minder dan 3 maanden in het buitenland mag zijn. De kosten voor deze kaart is 400 euro maar als je officieel kunt aantonen dat je een vrijwilliger bent kun je het gratis krijgen. Mijn broek zakte zowat af. En dat vertellen ze me nu pas. Dus ik naar de directeur weer maar daar werd ik zonder pardon uit gezet want ze hadden al genoeg voor me gedaan. Nou, ik ben er enorm van geschrokken hoe ik behandeld ben daar. Als je ook maar iets verkeerd zegt krijg je de wind van voren. Ik stond op het punt meteen naar Nederland terug te gaan maar bij nader inzien zie ik toch ook in dat niet iedereen hier zo is. En als ik nu terug ga heb ik hier uiteindelijk nog niks bereikt. Ik heb projecten lopen hier die nog niet afgerond zijn dus ik kan gewoon nog niet weg. Het was een stressdag maar uiteindelijk heb ik mijn visa voor 3 extra maanden en de dokter gaat nu uitzoeken wat te doen met de Residence Permit.
Ja het was een stressdag maar we wilden onszelf er niet door laten tegen houden om leuke dingen te doen. Dus zo zijn we die avond naar een Breakdance competitie wezen kijken. Geweldig gaaf! Wat kunnen die donkere toch dansen! Het was steeds een strijd tussen twee in breakdance en popping. Heb er echt van genoten en kreeg stiekem wel kriebels in mijn buik want dan mis ik het dansen bij Starrplanet toch wel hoor!

Zaterdag 14 mei
Na nog wat eten ingeslagen te hebben bij de supermarkt zijn we naar het buspark gegaan. Daar een bus gepakt terug naar Buea. De bus was echter een stuk kleiner als de heenweg en we zaten dan ook serieus op elkaar gepropt. Zo erg dan ik het na 3 uur al niet meer zag zitten. Kon m’n benen niet kwijt en m’n kont deed zeer. Na zoveel uren gaat zo’n bus op een gegeven moment toch ook wel stinken naar ieders zweet. Alles bij elkaar genomen was het een hele zware terugreis. Ik kwamen in het donker in Buea aan dus voor mij geen andere keus dan een nacht in Buea te verblijven.

Zondag 15 mei
Eerst goed uitgeslapen want was helemaal kapot van alles wat er die week gebeurt was. Tegen de middag heb ik de bus terug naar Kumba gepakt en was ik eindelijk thuis! Was toch wel blij om thuis te zijn. Eerst iedereen verhaal moeten doen, Maria Grazia flink geknuffeld en toen begon het werk in mijn kamer. Alles afstoffen; geloof mij, na een week weg te zijn geweest ligt er overal een dikke pak stof. Verder al kleren gewassen en gedaan. Echter kon ik verder niks want er is geen stroom in Kumba vanwege harde storm.

Gisteren ben ik thuis gebleven van het werk want moest even alles nog organiseren in mijn kamer. Heb alles gepoetst en gewassen. Wilden ook wat werk op het internet doen maar no way. Er is weer geen stroom of internet; blijkbaar is er een elektriciteitpaal omgevallen ergens. Dus ik zit nu onder werktijd op een computer in een bedrijf die ik niet ken maar ja.. je moet toch iets. Ik hoop dat het lukt om alle foto’s erop te krijgen en anders komt de rest morgen! (als er internet is..)

Tja, het blijft Kameroen eh!

Liefs,
Ntube

Ps. Ik hoor regelmatig van smam want er in Best allemaal gebeurt. Ik krijg kippenvel als ik hoor hoeveel iedereen doet om mijn projecten hier in Kameroen te kunnen steunen. Heel heel heel erg bedankt daarvoor!