Back in K-town

Maandag was het Public Holiday vanwege het feit dat we vieren dat Maria met body and soul naar de hemel ging. Ik ben die dag wel gewoon gaan werken omdat mijn tijd in Buea toch al zo kort was.. er was echter niet heel veel te doen die dag,

Dinsdag was het druk op de afdeling maar aan het eind van de dag waren ze allemaal discharged. Aan het eind van mijn dienst dan ook even bij de maternity wezen kijken en er was een vrouw met persweeën. Ze wilde dat ik het kind op zou vangen! Ondertussen dat ik stond te wachten werd er een baby’tje binnengebracht die per keizersnede was gehaald en het niet overleefd had. Het kindje werd gewogen en in een doek gedraaid en op de grond gelegd. Wachtend totdat de familie hem/haar op zou komen halen om te begraven. De bevalling waar ik op had staan wachten ging heel erg moeizaam en ook hier werd besloten voor een keizersnede. Dus weg was mijn kans L.

Woensdag was er een kindje met meningitis opgenomen. Hij had sinds de dag ervoor al convulsions en hij lag nu in coma. Echt heel zielig. Gelukkig ging het de donderdag wel een stuk beter. Die dag ben ik naar een meeting gemoeten welke ging over de National Nurses Day welke plaats zal gaan vinden in Buea op de 27,28 en 29 oktober. Ik ben dan al niet meer in Kameroen maar ze dachten dat ik er misschien wel wat van zal leren. Oh, de meeting duurde 3 uur en het was ontzettend saai!

Donderdagochtend ben ik al eerste naar de maternity gegaan omdat ik nog steeds geen bevalling had meegemaakt. En er was inderdaad iemand die op het punt stond om te bevallen. De bevalling was heel eng om te zien. Het ging heel moeizaam en het hoofdje zat klem. Blijkbaar wisten ze al dat het baby’tje dood was dus haalde ze het baby’tje er heel lomp uit. Volgens mij braken ze zelfs zijn nek, echt heel lomp. Het baby’tje was groot en volgroeid. Aangezien het vel of de huid los aan het laten was konden ze schatten dat de baby al twee dagen dood was. Ze wisten dus van te voren al dat het kindje dood zou zijn, waarom lieten ze me dan kijken?? Het was een trieste aanblik. De studenten begonnen er foto’s van te maken; onbegrijpelijk. Ik had m’n camera ook bij maar daar kan ik echt geen foto’s van maken. Dan kennen wij toch meer respect. Ik vroeg de dokter waarom die het leuk vond om foto’s te maken, zegt hij: dat kan van pas komen tijdens lessen die ik geef. Van hem snap ik het dan nog wel maar van de studenten niet. En dan nog.. er werd geen toestemming van de moeder gevraagd. Haar man werd er bijgehaald om de baby te zien. Hier is het namelijk niet normaal dat de man of familie bij de bevalling is. Dus de vrouw moet het met de verpleegkundigen en de verloskundige doen die erbij zijn. Terug op de kinderafdeling er met een verpleegkundige overgehad en zij vertelde me dat dat normaal is. Ze vroeg me waarom ik nog geen foto’s gemaakt had. Dus ik vertelde dat ik de patiënten privacy gun en in Nederland is het niet normaal om van ieder patiënt maar foto’s te maken. Ook in de Ejed Clnic doe ik dat niet. Dus ze nam me mee en zorgde dat ik van ieder patiënt een foto mocht maken. Sommige gingen er echt voor zitten. Natuurlijk vind ik het leuk om die foto’s te hebben maar voel me er niet fijn bij om ze te maken. Is iets ethisch. Na de rondes met de vrouwelijke dokter ben ik weer naar de maternity gegaan. Weer was er een vrouw op het punt van bevallen. Ik heb van 1 tot half 3 gewacht toen de dokter me een break gaf. Dr. Nzume kwam me namelijk bezoeken. Met een grote grijns stond hij op me te wachten. Samen even gekletst maar hij zag dat ik terug wilde, want wilde de bevalling niet missen. Terug in de bevallingskamer zag ik de dode baby van vanmorgen nog op de grond liggen, wel gedraaid in een doek. Na een tijdje werd die in een karton gedaan met een plastic zakje met de placenta en zo aan de familie gegeven. En dat terwijl er op dat moment een vrouw lag te bevallen, raar! Rond half 4 werd een mooi meisje geboren en ik was erbij! Prachtig wonder! Hier natuurlijk WEL foto’s van gemaakt,

Vrijdag was het een dag van afscheid nemen zowel van het ziekenhuis als van mijn familie in Buea. Ik was op tijd terug in Kumba. Oh.. wat scheelt de temperatuur veel. Ik heb het in Buea zo koud gehad en hier is het echt warm. Heb zelfs de zon weer zien schijnen! Toen ik thuiskwam schrok ik van Maria Grazia. Ze is in twee weken zoveel gegroeid en ze heeft zoveel bijgeleerd. Als ze je telefoon ziet pakt ze die en houd ze die bij haar oor en zegt ze: allowh? Op ieder muziekje die ze hoort danst ze en ze rent het hele huis door. En het is prachtig om te zien hoe ze engels, pidgin en bakossi verstaat. Heb haar die twee weken ontzettend gemist.. hoe moet dat nu die 4 maanden.. ;)

Gister en vandaag weer Kumba (her)ontdekt. Naar de kliniek, postkantoor, markt en supermarkt geweest en het voelt weer als vanouds. Mensen (ook die ik helemaal niet ken) vragen me: ‘U don cam back?’ (ben je weer terug gekomen?). Ze hebben die blanke dus wel gemist! Werd leuk verwelkomt in de kliniek. Er is een nieuw apparaat in de lab die meer labtesten mogelijk maakt dus de kliniek is kwalitatief aan het verbeteren!

Ben blij om weer terug te zijn,
Liefs,
Kim Ntube