Werken, Plannen en een Feestje

In het begin van de week was het ontzettend rustig in de kliniek. Er waren zelfs twee dagen bij dat er geen patiënt in de ward lag. Dus die dagen vooral veel aan communiceren met collega’s gedaan ;) en met de dokter de projecten door gesproken. Echter werd het vanaf donderdag ineens heel druk. Veel patiënten met wonden en injecties. Heb ook veel waardering voor mijn werk gekregen. Er kwamen zelfs patiënten speciaal naar mij vragen om ze te injecteren. Omdat ik zulke goede handen zou hebben. Deze momenten koester ik zeer en geeft me het gevoel dat ik m’n werk in ieder geval goed doe. Naast deze casussen was er afgelopen week een hele bijzondere casus die mijn hart diep geraakt heeft. Een jongen van 20 jaar die al dagen buitenbewustzijn is naar aanleiding van een motorongeluk. Het is verschrikkelijk om de jongen zo te zien. Hij heeft inmiddels een katheter en we voeden hem door middel van een neussonde. Van de week is hij voor een röntgenfoto weggeweest maar nu nog wachten op de middelen voor een hersenscan.

Naast het werk stond deze week in teken van de voorbereiding voor het Bakossi feest van de zaterdag. De man van Mummy (een collega van mij) zou gepresenteerd worden als de leider van de Bakossi populatie in Kumba. Bij zo’n feest is het normaal dat men kleding draagt gemaakt van dezelfde stof. En dus moest ik daar ook aan. Begin van de week mijn materiaal afgegeven bij Julliet, mijn vaste klerenmaakster. Donderdag samen naar de markt geweest om bijpassende schoenen te kopen. Altijd een hele trip om door de markt te gaan. Heb verschillende namen daar: Kim, White men, My friend, La Blance en Sara. Sara is de naam die de mensen hier van kleins af aan leren voor een blanke persoon. Waar het precies op slaat snap ik nog steeds niet. Maar goed, ik was geslaagd.. ik had m’n schoenen (voor de normale prijs!). De vrijdag kon ik mijn jurk eindelijk ophalen en ik ben er zo blij mee! Kon gisteren dan ook echt showen. De ceremonie zou om 1 uur beginnen maar uiteindelijk begon het om 2 uur (dus dat valt nog niet tegen;)). De ceremonie was erg mooi: dansen, zingen, speeches en vele Bakossi tradities. Ook kwamen er juju’s, mannen verkleed in rieten rokjes op stelten. Het is geweldig om te zien hoe het publiek in heel de occasion op gaan. Als er een dansgroep aan het dansen waren gingen er mensen uit het publiek gewoon mee dansen. Het maakt hier allemaal niet uit! De ceremonie was rond 6 uur afgelopen en toen ging iedereen naar een hal voor de receptie behalve de mensen die uitgenodigd waren bij mummy thuis. Wij, als staff van de Ejed Clinic, gingen naar Mummy’s huis. Daar gegeten en gedronken en gezellig gekletst. Echter duurde het lang tot het dansen begon dus op een gegeven moment zijn we met z’n alle gegaan na een geslaagde lange dag.

Vandaag dus een dagje bijkomen van een drukke week. Heb vandaag met de dokter in de kliniek een gesprek gehad over mijn verblijf hier in Kameroen. Ik heb al veel bereikt hier maar er zijn nog projecten die nog niet afgerond zijn. Zo ben ik nog steeds bezig met het leren van het counselen van Hiv/Aids patiënten EN natuurlijk het handmelken project. De dokter en ik zijn flink aan brainstormen hoe we het gaan vormgeven. We hebben nog drie maanden en dan moeten we het eens zijn met elkaar over hoe de kinderafdeling eruit gaat zien. Ik zal dit eind dit jaar gaan presenteren voor het handmelken en als ik het geld krijg dan pas kan ik aan de slag. Dus het ziet er naar uit dat ik in januari weer terug ga om het project uit te voeren. Ik wil namelijk het gehele project gaan leiden. Aankomende week ga ik de Residence Permit aanvragen: deze zal me toegang in het land geven voor twee jaar. Dus geen rompslomp meer met visa’s. Verder zal ik deze week het programma gaan voorbereiden voor een feestje voor de kinderen van Mahdi’s Orphanage.

Nog genoeg te doen dus :)

Liefs,
xx