Het oude vertrouwde Kumba

Opnieuw in Kameroen.. het lijkt wel alsof ik nooit weg ben geweest. Alles is nog hetzelfde, al zijn we dan wel anderhalf jaar verder. Maar ik zal bij het begin beginnen.
Dinsdag avond werd ik warm ontvangen op het vliegveld in Douala door de dokter en Pascal (de chauffeur) met een grote bos bloemen. Het was zo’n vreemde gewaarwording om weer terug in Kameroen te zijn. Nu pas valt het me op dat Kameroen een typische geur kent, erg vertrouwd. In douala hebben we 1 nacht geslapen omdat het al donker was en de dokter niet in het donker naar Kumba wilde rijden. Woensdag zag ik dus voor het eerst na lange tijd Kameroen weer in het licht. Wauw, er is niks verandert! Na wat boodschappen gedaan te hebben zijn we, met de ambulance (de andere auto’s zijn kapot), richting Kumba gereden met een stop in Buea. Daar heb ik heel vluchtig Salatiel ontmoet, een vriend van mij. Het moest wel snel want de dokter zat op hete kolen (ja, ook hij is niks verandert). Op de weg naar Kumba mijn ogen weer uitgekeken naar het prachtige landschap, de veelzijdigheid in natuur en natuurlijk de mensen. Het is fijn om weer terug te zijn. Tot Kumba zijn nu alle wegen geasfalteerd maar zodra je Kumba in komt is het weer een weg vol met kuilen en gaten. Erg slecht! Naar verwachting zullen ze de weg rond januari gaan repareren. Nu kan dit niet omdat het nog steeds veel regent en alles nu modderig is. Eigenlijk zou nu in november het droogseizoen moeten starten maar ook hier veranderen de seizoenen. Het is dus heet met vooral ‘s avonds heel veel regen. Toevallig vandaag dat het vanaf de morgen al regent en onweert.
In Kumba aangekomen wilde de dokter graag eerst meteen naar de kliniek dus dat betekende dat ik onvoorbereid mijn collega’s opnieuw zou gaan ontmoeten. Het was super leuk om weer terug in de Ejed Clinic te zijn, veel bekende gezichten maar ook enkele nieuwe. Iedereen was enthousiast. Na in de kliniek geweest te zijn gingen we door naar ‘huis’. Daar stonden Esther, Nelson, Victorine en Maria Grazia op mij te wachten. Maria Grazia is het kindje van de dokter en Esther, ze is nu ongeveer 7 maanden oud, wat een schatje!
Verder deze dagen heb ik vooral veel vrienden opnieuw gezien en Kumba opnieuw ontdekt. Ja, het voelt alsof ik nooit weg ben geweest. Wel is het wennen om alleen te zijn, zonder Marion. Maar in januari zal dat anders zijn omdat dan Jessica en Veerle, twee studenten van de fontys, zullen komen. Dus nu is het even mezelf vermaken en met vrienden dingen ondernemen. Gisteren was er een meeting in het huis van de Bakossi mensen, dat betekend voor ons vooral in de keuken zitten en zoeken naar dingen te doen. Maar ik vermaak me wel in het huis hoor, M.Grazia is een goede afleiding. Dat kleine meisje heeft mijn hart nu al gestolen! Gisterenavond was ik uitgenodigd voor een bruiloft. Om 7 uur zou het feest starten en dus was ik er samen met Alfred N. er al rond half 7. Echter was om half 10 het feest nog niet begonnen dus maar besloten om naar huis te gaan. Tja, ze noemen het hier The African Time: altijd later dan de afgesproken tijd. Maar ook dat zal wel wennen!
Het telefoonnummer dat ik in mijn vorig bericht genoemd heb werkt niet meer dus hierbij mijn nieuwe nummer: +23770928601 Als je me een keer wilt bellen kun je dat het beste doen via Pennyphone (0900-8056), dit is goedkoper. Wat smsen betreft zal ik jullie berichtjes altijd wel krijgen maar of dat jullie hem ook terugontvangen van mij is niet altijd zeker. Dat ligt aan je provider. Om welke providers het dan gaat weet ik niet, daar is Bart van op de hoogte.
Lieve mensen, ik vermaakt me hier dus wel! Morgen ga ik beginnen in de kliniek, ben erg benieuwd!

Heel veel liefs,
Ntube

Ps. Dit bericht heb ik zondagochtend getypt echter kon ik die dag niet op het internet omdat er geen elektriciteit was. Die dag ben ik samen met Michael (laborant van de kliniek) naar Mahdy’s Orphanage geweest. We gingen met als doel om te kijken wat we voor ze kunnen betekenen met het opgehaalde geld. Toen ik daar aan kwam met de okada (= een brommer) schrok ik van het aantal kinderen. Ten opzichte van vorig jaar is het aantal verdubbeld, het zijn er nu rond de dertig. Vol enthousiasme kwamen ze op ons afgerend. Ik had alle knuffels die ik mee gebracht heb uit Nederland verzameld en aan hen gegeven. Met zo iets kleins zijn ze enorm blij! Na een groepsfoto gemaakt te hebben heb ik een rondleiding gekregen. Voor zover dat kan want het is zo ontzettend klein. In de eetruimte staan nu zelfs bedden omdat er zo weinig plaats is. Ik heb 13 slaapplaatsen geteld en dat voor zo veel kinderen. De muskietennetten zien er niet meer uit, overal zitten gaten in. Echt verschrikkelijk. Er is geen keuken want daar staan dingen opgeslagen. Zelfs zakken rijst staan buiten omdat er binnen geen plek is. Buiten is een afdakje waar ze onder koken. De wc’s zien er vervallen en vies uit. Ik heb er eigenlijk gewoon geen woorden voor, zo triest. En toen vertelde de vrouw die voor ze zorgt ook nog dat ze bestolen waren door dieven. Het is te gek voor woorden! Na afscheid genomen te hebben van al die geweldige kinderen, in de leeftijd van 1 tot puber, ben ik in tranen uitgebarsten. Zelfs nu zit ik met een brok in mijn keel te typen…….