Hoe meer zielen hoe meer vreugd….

Afgelopen maandag was het dan zo ver; het ophalen van de twee Nederlandse verpleegkunde studenten. Jessica en Veerle zullen voor vijf maanden in de Ejed Clinic stage gaan lopen. Aangezien de dokter bij een meeting moest zijn had ik de opdracht gekregen om ze samen met Emanoe op te gaan halen in Douala. Douala is ongeveer 2 uurtjes rijden dus dat valt wel mee. Tenminste…. Als je niet plat gedrukt zit tussen twee kerels waarvan één de halve weg op je schouder ligt te slapen. Wat heb ik me kapot gezweet! De reden dat zij meereden was omdat ze in Douala het vliegtuig naar Italië zouden pakken. Op de terug weg zou ik hier dus ‘gelukkig’ geen last van hebben. Om half 5 waren we in Douala. Aangezien de meiden rond 6 uur zouden landen zijn ik en Emanoe het hotel waar we zouden gaan overnachten gaan checken. Hierna richting het vliegveld. Ik was erg zenuwachtig want ik voelde weer die emoties die ik de eerste keer had toen ik zelf in Kameroen aan kwam zonder te weten wat je te wachten staat. Ze hadden 35 minuten vertraging maar ze hadden al snel hun bagage. Het eerste welkom was wat rommelig aangezien er al allerlei mannen om hen heen stonden die hun koffers wel wilde dragen. Ik en Emanoe hebben ze even afgewimpeld en toen was het tijd voor een hartelijke welkom! Kreeg via Veerle een dikke knuffel van smam, daar kreeg ik toch wel even kippenvel van! Na alle koffers in de pick up te hebben gekregen gingen we naar het hotel. De meiden zagen allerlei nieuwe en gekke dingen en reageerde hier op. Heel apart want voor mij zijn die dingen gewoon normaal geworden. Het is dus wel even goed om terug op die speciale dingen gewezen te worden. Heb me die dag echt een gids gevoelt! Emanoe gaf ook aan dat ik echt al een Afrikaanse dame geworden ben.
Dinsdag vertrokken we om 7 uur vanuit Douala en om half 10 waren we in Kumba. De meiden konden meteen kennismaken met de stof in Kumba, volgens mij schrokken ze er wel van. Die dag een rondleiding gegeven in de kliniek en voor de rest thuis hen de koffers uit laten pakken. Ik ben ook thuis gebleven zodat als er iets was dat ze altijd naar me toe konden. Oh, Maria Grazia had ik toch gemist! Was zo blij die kleine weer te zien!

Woensdag ben ik weer begonnen in de kliniek. De meiden nog niet, die beginnen morgen. In de kliniek was het erg rustig! Woensdag en donderdag hadden we zelfs nul patiënten in de wards. Gelukkig zijn er dan nog de ‘out’ patiënten die langskomen voor een screening en eventueel injecties. Deze week een geval gezien van een jongen met een hele dikke vinger. Toen we het open sneden kwam er een ongelooflijke grote massa pus uit, niet normaal. Na het helemaal leeg en schoongemaakt te hebben werd het verbonden. Hij moest nu iedere dag langskomen voor wondverzorging. En zo was hij er donderdag weer. Toen we het open maakte kwam er een enorm gapend gat tevoorschijn. Weer kwam er wat pus uit en weer moesten we het goed schoonmaken. Echter had hij nu geen verdoving gehad dus die jongen had heel veel pijn. Toen hij de vrijdag terugkwam voor wondverzorging durfde hij bijna niet meer. Gelukkig zag de wond er al een stuk beter uit. Nu gaat hij weer naar school en dus zullen ze hem daar verder verzorgen. Verder dus erg rustig in de kliniek. Hier en daar een injectie gezet of een bloeddruk gemeten. Ik kan hier trouwens een verzameling beginnen van briefjes. Afgelopen donderdag kreeg ik van een patiënt een ‘note’ van weer een vriend van hem. Ach, die liefdesverklaringen zijn wel lachwekkend. Af en toe een grapje is ook wel fijn als er niet veel te doen is in de kliniek. Heb deze tijd trouwens benut om een plan te schrijven voor de kinderafdeling. Waar voorheen de kraamafdeling was willen we nu een kinderafdeling. Nu liggen kinderen en volwassen op dezelfde afdeling, dat kan eigenlijk echt niet! Dus ga er dit jaar hard aan werken om het geld bij elkaar te krijgen en het te realiseren.

Vrijdag wilde ik net naar huis gaan van het werk toen er een man binnen werd gedragen met een flinke wond op zijn voet. Hij had een ongeluk gehad met zijn eigen okada. De man die volgens hem het ongeluk had veroorzaakt was er ook bij. De wond bloedde flink en hij liet dan ook een hele spoor na. Onderling hadden de mannen flinke ruzie omdat beide dat behandeling niet wilde betalen; ze schoven het op elkaar af. En zonder te betalen kunnen wij je niet behandelen. Dus toen ik vertrok zat de man er nog met een plas bloed onder zich.
Dat was het wel weer over het werk. In mijn vrije tijd heb ik ook niet stil gezeten. Zo ben ik enkele keren met Victorine naar de markt geweest voor slippers, een broek en truitjes maar helaas niet kunnen slagen. Het valt niet mee om te shoppen terwijl iedereen bovenop je lip zit. Daarnaast ben ik natuurlijk daar de enigste blanke en die druk voel je toch ook wel. Heb wel twee cd’s gekocht van Mignoncite en Nigerian songs. Dus als we thuis zijn is het feest!
Vrijdagavond zijn de meiden, ik, Valery en Brian samen uitgeweest. We hebben ergens wat gedronken, soja en njamangoro (slakken) gegeten en heerlijk gedanst op straat. Het was echt gezellig. Gisteren zijn we ‘natuurlijk’ naar de Nightclub geweest!

En zo probeer ik van elke dag iets te maken. Geniet enorm!
Sorry als er fouten staan in mijn verhaal maar ik merk dat het Nederlands schrijven en praten me erg moeilijk afgaat.

Heel veel liefs,
Ntube