Slecht nieuws.. maar gelukkig ook wat goed nieuws!

Hier het vervolg van het verhaal van Roniqueen. Na mijn oproep hebben vele mensen een bijdrage gedaan voor haar behandeling en daar zijn we heel dankbaar voor! Maar helaas heb ik toch niet zo’n goed nieuws. Na twee dagen opgenomen te zijn geweest in Fondation Chantal Biya, het kankerziekenhuis in Yaoundé, zijn de ouders met Roniqueen terug naar Kumba gekomen. Het zag er niet naar uit dat ze het nog zou gaan redden en ze wilde haar graag laten overlijden in haar eigen huis. Ik ben er zaterdags nog geweest en vertrok de volgende dag naar Bamenda. Op weg naar Bamenda kreeg ik het telefoontje dat Roniqueen is overleden. Verschrikkelijk :’(! Het deed zoveel pijn.. We hebben nu met de stichting besloten dat we geen kindjes meer helpen waar de genezingskans minimaal van is. Naast dat het me steeds zoveel pijn doet als er een kindje overlijd, kost het de stichting ook veel geld. Ik kan nou eenmaal niet het onmogelijke mogelijk maken :(. Maar ervoor vechten blijf ik doen!

Heb drukke weken gehad, vandaar nu pas een verhaal! De week voordat ik naar Bamenda vertrok ben ik met de Ejed Clinic op Outreach Programma geweest naar Bekondo. Hier ben ik al eens vaker geweest en dit is het dorpje van Ebane Mary, het meisje dat vorig jaar overleed aan hiv. In een volgepropte pick up gingen we met zn 12e richting Bekondo. Ook Layne heb ik mee kunnen krijgen zodat ze het werk in de dorpjes mee kon maken. Eenmaal aangekomen was er weer niks geregeld. De dokter wilde dit programma doen om zijn Ejed Clinic een boost te geven en klanten te trekken door gratis consultations te houden. Ik merk wel dat wij met de stichting zulke programma’s beter organiseren want na vele rondjes gereden te hebben zijn er misschien op de hele dag maar 35 mensen langs gekomen. Maar dat wil niet zeggen dat we niks gedaan hebben! We hadden enkele patienten voor wondverzorging; ook een meisje met een stuk bamboo in haar arm. Wat is het toch altijd weer verschrikkelijk om te zien hoe onhandig de verpleegkundigen hier zijn. In plaats van zo’n kindje gerust te stellen word er naar geroepen stil te zijn of een tik gegeven. Ik kon het niet aanzien. Ben op de stoel gaan zitten en het kindje op mijn schoot laten liggen. Zo zielig. De rest van de dag zijn ik en Layne wat rond gaan lopen. We zijn de markt af gegaan en later hebben we ook nog de moeder van Ebane Mary bezocht. Heel gek was dat. Het zusje van Ebane Mary lijkt precies op haar en dat was wel heel confronterend. Bij haar grafje kreeg ik toch wel een brok in mijn keel, wat was het een speciaal meisje.

Vorige week zondag vertrok ik naar Bamenda: de week van de PeaceCorps. Het was een week voor de PeaceCorps vrijwilligers en de ‘counterparts’. Counterparts zijn mensen die dicht bij een vrijwilliger staan en ze helpen waar ze hulp nodig hebben. Eigenlijk is Eric Layne’s counterpart maar aangezien hij nog steeds achter zijn documenten aan hobbelt voor het visum ben ik maar gegaan. Mij noemen ze de supervisor van Layne omdat ik haar begeleid in het werk. Nou, ik heb een super week gehad! Ik was de enigste blanke counterpart tussen alle donkeren. We zaten in een ander hotel dan de PC vrijwilligers. Ik kwam die zondag als laatste, maar op tijd!, aan en ik kreeg de VIP room. Nou, dat heb ik geweten. Super grote kamer: zitje, xl bed, tv, bad en douche met warm water! Ik heb genoten. Iedere ochtend om 7 uur luxe ontbijt, 10 uur tussendoortje, 1 uur flink diner en na de lessen kregen we geld om zelf ons avondeten te verzorgen. Natuurlijk één grote pret. Maar heb ook veel geleerd ;) Peace Corps heeft me veel ideeën gegeven over hoe om te gaan met een Peace Corps vrijwilligster, hoe projecten op te zetten, hoe strategieën te gebruiken en hoe donaties te verkrijgen. Ik ben afgelopen zaterdag thuis gekomen met een enorme lading informatie en afgelopen maandag meteen begonnen met wat er gedaan moet worden.

Want……………… de eerste vraag die bij mij nu op komt is: als ik terug naar NL wil gaan, hoe kan het werk van mijn stichting dan doorgaan? Op dit moment heb ik geen team die mijn werk totaal over kan nemen van de boekhouding tot projecten tot verslagen tot Outreach. Gelukkig heb ik veel mensen leren kennen, ideeën toegereikt gekregen en de support van PeaceCorps, dat ik weet dat ik het dit jaar goed georganiseerd ga krijgen zodat er een hele lading van mij af gaat vallen. En we het werk van de stichting niet hoeven te stoppen maar dat we gewoon door kunnen gaan met het goede werk dat we doen. Maar daarover in het volgend verhaal meer! Ben nog aan het oriënteren hoe we het precies allemaal gaan doen.


Heel veel liefs van een super gemotiveerde,
Kim

Ps. Mam, bedankt weer voor je pakketje! :D