Tijd voor wat orde!

Pff, waar moet ik toch beginnen; het is zo hectisch in m’n hoofd. Door de PeaceCorps week heb ik ideeën gekregen hoe ik mijn stichting wil reorganiseren. Maar om dit in de praktijk te brengen is een ander verhaal. Op dit moment doe ik alles: financiën, organiseren, projecten schrijven, verslagen maken en ga zo maar door. Dit moet stoppen. Wat als ik terug naar NL ga, dan zal mijn stichting toch door moeten gaan!? Met het team dat ik nu heb kan dat niet want niemand voelt zich verantwoordelijk ergens voor. Vorige week heel de week gesprekken gehad met mensen die een stichting hebben, goed opgeleid zijn of gewoon gemotiveerd zijn. Ik ben hier veel wijs uit geworden. Ik moet een team hebben die gemotiveerd is en waarin ieder zijn taak of project heeft en dan 1 iemand die mijn rol kan overnemen en dus het overzicht bewaakt. Maar hoe vind je die mensen! Het is moeilijk hier iemand te vinden die je helpt voor niks. Er word hier altijd iets(!) verwacht en daar word ik zo moe van. Waarom kan niemand hetzelfde voelen als ik, gewoon werken vanuit je hart omdat je graag kinderen wilt helpen. Gelukkig heb ik wat vaste mensen waar ik mee werk. Zo is er Eric die ik verantwoordelijk kan maken voor de outreach, Mike voor het gevangenis project, Layne doet al de weeshuizen en dan zou Christina zich kunnen richten op de ondervoede kinderen. Christina werkt voor de revalidatie centrum en gaat daarvoor de dorpen in op zoek naar gehandicapte kinderen. Haar kunnen we dus mooi gebruiken om kinderen te vinden die we zouden kunnen helpen. Jaja, ideeën genoeg maar nu nog zorgen dat iedereen het opvolgt en verslagen maakt. Volgende week wat gesprekken met mensen die mijn rol over zouden kunnen nemen. Ik ben benieuwd. En dan morgen komt PeaceCorps weer langs, pff, laat me toch ff met rust. Ik moet nu ff alles op een rijtje krijgen.. Zaterdag is mn verjaardag en daar wil ik van kunnen genieten ;)

Oh ja, ook nog een maf verhaal. Ik ben vorige week naar de ouders van Roniqueen gegaan om ze te condoleren met het verlies van hun dochter. Na wat gekletst te hebben gingen we naar haar graf. Daar moesten we 5 minuten voor lopen want ze lag begraven op een stuk land waar de ouders eigenaar van zijn. Komen we daar aan, zie ik helemaal niks wat op een graf lijkt. Op een gegeven moment omlijnt de vader waar en in welke positie ze ligt begraven. Dus mijn vraag was: waarom zet je er geen steen bij of plantjes er omheen om het te markeren. Krijg ik als antwoord: ze willen het land nog verkopen. En blijkbaar als iemand weet dat daar iemand begraven is kopen ze het niet. Wat!?!?!?! Ze zijn dus van plan om hun land met kind te verkopen. Verschrikkelijk en ongelooflijk! Ik stond met m’n mond vol tanden. Tja, het is de cultuur zullen we maar zeggen.

Afgelopen vrijdag hadden we de eerste Outreach Programma van het jaar en wel naar Koto Barombi! Dit is een eiland gelegen in de Mbonge subdivisie. Normaal komen we hier niet omdat het niet onder Kumba valt maar Eric zei dat we het moesten zien omdat het prachtig is. Nou, dat was niks gelogen. Wat een ongelooflijk mooi tropisch eiland! Na een uur op de okada kwamen we aan bij de rand van het water waar we een kano moesten nemen. Ik keek mn ogen uit. Vele kano’s vol met kinderen die uit school kwamen en terug naar huis (eiland) moesten. Prachtig! De kano trip was maar 20 minuten. Eenmaal aangekomen stond er een officiële welkomstcomité op ons te wachten; de chief en het gevolg. Ik heb hier altijd zo’n hekel aan want dat wil zeggen dat je ze aan het eind van de dag ook iets moet geven :( Na het gezever gingen we de posters ophangen, kinderen verzamelen en konden we beginnen. Na 5 minuten kregen we een enorme plensbui en dus moesten we binnen schreeuwend verder aangezien de regen nogal een herrie maakte op de daken. We hebben gelukkig tegen het eind ook nog wat buiten kunnen doen. Helemaal aan het eind, toen de kinderen druk waren met hun koekjes en snoepjes, nog de (jong) volwassenen uitleg gegeven over hiv/aids. We konden het niet lang maken want we moesten voor het donker het meer oversteken. We kwamen uiteindelijk wel in het donker in Kumba aan. Deze dag was leuk maar we hebben wel gezien dat deze kinderen een flinke achterstand hebben want ze kenden niet veel theorie en konden ook niet de informatie napraten wat ik net 2 minuten geleden gezegd had. Vanaf deze keer zullen we steeds terug gaan naar de plekken van de Outreach Programma’s om te evalueren. Ik ben benieuwd..

Nou, dit was het verhaal wel even. Heb nog zat te doen want wil alles af hebben voor mijn verjaardag op zaterdag!

Heel veel liefs,
Kim