Doorzetten!

Sorry sorry sorry voor mijn iets wat aan de late kant verhaal. Ik weet dat jullie gewend zijn om op zondag mijn verhaal binnen te krijgen. Maar voor alles is een reden dus ook voor dit. Ik ben namelijk, jaja nu komt het, verkouden (!). Natuurlijk niet van de kou maar van de stof die hier buiten hangt. De hoofdweg in Kumba is geasfalteerd maar de rest van de wegen niet. Zelfs Alaska Street heeft een zandweg en dat terwijl er toch allemaal wat rijkere mensen wonen. Tja, misschien is een reden dat ze een auto hebben en er toch niks van merken. Maar IK moet iedere dag of te voet of met een brommer taxi die straat door en zandhappen! Maar goed, dat heeft dus geresulteerd in een verstopte neus wat verder is gegaan naar mijn voorhoofd. Want wat heb ik toch continue een hoofdpijn!

Dit is allemaal begonnen in de loop van vorige week, terwijl ik bezig was met belangrijke dingen. De kans is namelijk groot dat ik eind deze week mijn eigen kantoor heb voor de Stichting. De Ejed Clinic heeft namelijk recent een stuk aangebouwd wat moet gaan dienen als waitingroom, laboratorium en een extra kamer (waarschijnlijk nu dus mijn kantoor). Echter is de afwerking gestopt vanwege geldgebrek. Nu is het idee om de verbouwing af te ronden in ruil voor het kantoor. Dit is geaccepteerd(!) dus deze week komen de deuren, word de boel geschilderd en de vloeren gedaan. Oh, de ligging van het kantoor is zo mooi dat het nog te mooi om waar te zijn is. Eerst zien dan geloven! Gelukkig ziet de dokter ook in dat het kantoor van de Stichting in de kliniek hoort. Het is voor hem reclame en daarnaast associëren al heel veel mensen de kliniek met de stichting. Zo kwam ik vorige de kliniek in om mijn labtesten te laten doen toen de receptionist me een envelop gaf. Iemand had een job application letter geschreven voor een baan binnen de stichting. Oh, wat voelde ik me trots =) Ja, de Stichting heeft al een goede naam. Over een paar weken op zoek naar auto! Afgelopen zaterdag ben ik namelijk weer met mijn neus op de feiten gedrukt hoe ongezond het is om met een okada (brommertaxi) richten een dorpje te gaan. Mike en ik zijn namelijk richting 3/corners Bekondo gegaan om daar de meisjes te bezoeken welke we vorige jaar geholpen hebben omdat ze ernstig ziek waren. De trip duurde weer ruim een uur en dat was echt geen pretje. Ik was namelijk al ‘verkouden’ en dat werd alleen maar erger gedurende de trip. Er komen namelijk regelmatig wagens voorbij gereden die het zand doen opwaaien en dat is niet zo’n beetje! Ik had een zonnebril op, plastic tas voor mn mond en was goed aangekleed. Toen we na een uur in Bekondo aankwamen zagen we er echt uit als twee zandmannetje. Op een blanke huid is het nog niet zo zichtbaar, tenzij het nat word dan, als op een donkere huid. Bijgevoegd een foto van Mike’s gezicht, dan snap je wat ik bedoel. Aangekomen in Bekondo kwam Ebane Mary al op ons afgerend en gaf ons een flinke knuffel. Ja, dat is het, dat is waarvoor ik hier ben, dat is waar ik me op moet gaan focussen. Ze bracht ons naar haar moeder en buurtbewoners die ons hartelijk ontvingen. Na plaatsgenomen te hebben op een gammel bankje zijn we Ebane Mary’s gezondheid gaan bekijken. Van de infecties aan haar handen is helemaal NIKS meer te zien (ik voeg een foto toe van hoe het was). Ze functioneren ook allebei weer helemaal prima, zo mooi! Het enigste wat ze heeft zijn wondjes aan haar oren maar daarvoor komt ze deze week weer terug naar de kliniek. Het was zo fijn om zoveel positieve energie te krijgen en te weten dat er mensen zijn die je echt appreciëren. De moeder van Ebane was een typisch Kameroens maaltijd aan het maken: Ekwang. Aangezien ik en Mike toch even bij moesten komen van de trip heb ik een spoed cursus Ekwang gekregen van haar. Ik heb die paar uur echt genoten. Echter moesten we helaas weer gaan want de trip terug zou weer heftig worden en mijn hoofdpijn kwam weer opzetten. Okie Seiza was niet in het dorp op dat moment dus haar zoeken we later nog een keer op. De terug weg was nog vreselijker dan de heen weg en ik was dan ook blij toen ik weer thuis was. Ik heb een half uur onder de douche gestaan denkend schoon te worden. Toen ik me afdroogde met een witte handdoek bleek het anders te zijn. Zoveel zand dat er nog van mn lijf kwam, walgelijk gewoon.

De rest van het weekend rustig aan gedaan aangezien ik niet topfit ben. Zondag weer naar de kerk gegaan maar daar ben ik eerder van weggegaan want mijn rug deed zo’n zeer. Vandaag heb ik een injectie gekregen tegen de hoofdpijn en pillen voor allergie, verkoudheid en malaria. Maar dit alles houd me niet tegen.. ik zeg: doorzetten en waarmaken die droom :D


Liefs,
Kim