Antwoord op vele vragen
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
30 April 2012 | Kameroen, Kumba
Er word regelmatig aan me gevraagd wanneer ik naar huis kom en hoe het met me gaat. Aangezien mijn terugkeer naar Nederland dichterbij komt kan ik niet meer onder die vraag uit. Deze keer in Kameroen was om mijn stichting op te starten maar ook om eens goed na te denken wat ik met mijn leven wil. Mijn leven in Kameroen maakt me gelukkig, maar heeft ook zijn keerzijde. De cultuur is anders; men leeft niet zo open als wij in Nederland. In Kameroen moet je altijd op je hoede zijn wat je tegen iemand zegt en hoe je je gedraagt. In een dorp als Kumba houd iedereen je in de gaten en worden al je activiteiten eens goed met elkaar besproken (al dan niet correct). Het is niet makkelijk dat altijd alles over geld gaat. Ik snap het wel want er heerst hier flinke armoede maar het is niet makkelijk. Ik heb regelmatig iemand in mijn kantoor staan die graag in mijn team van de stichting wil, maar achter aan de vraag komt de uitspraak dat ze er maar een klein bedrag voor willen hebben. Ik leg ze dan eens goed uit dat de eerste prioriteit van mijn leden moet zijn dat ze de kinderen blij willen maken, niet voor geld. Natuurlijk moedig ik mijn leden aan met een klein bedrag voor het werk en moeite wat ze in de projecten stoppen maar dat moet niet hun reden zijn. Ik heb nu een super team die zich inzet voor de Outreach Programma en daarnaast gaan we aankomende week starten met de bouw van de toiletten. Oh, met Okie Seiza (het meisje met de ontstekingen die we leerde kennen tijdens de Outreach Programma in Bekondo) gaat het erg goed. Ze was deze week in de kliniek voor een check up en al haar ontstekingen zijn weg maar ze zal haar behandeling nog wel een tijdje voort moeten zetten. Ja, deze momenten maken mij zielsgelukkig en houd me op de been. MAAR, ik kan op de manier zoals ik nu leef natuurlijk niet doorgaan.. ik heb ook mijn inkomen nodig. Echter kan ik me ook niet indenken om nooit meer terug naar Kameroen te gaan. Hier ligt mijn hart, mijn stichting en misschien wel mijn toekomst. Ook omdat ik nu samen met Eric ben. Echter ben ik me ervan bewust dat ik geen gemakkelijk situatie gekozen heb. Eric heeft het niet breed maar doet zijn best. Hier in Kameroen is de man ‘the key of the house’ betekend dat de man er voor moet zorgen dat er geld binnenkomt om voor zijn vrouw te zorgen, te wonen en te eten. Dit kan hij nu nog niet waarmaken, wat voor mij geen probleem is maar voor hem moeilijker ligt. Ja, ik heb wel gezien dat geld misschien niet gelukkig maakt maar het maakt alles wel een stukje gemakkelijker. Maar we houden ons wel staande en we weten wat me aan elkaar hebben en hoe het zit. We zien wel hoe het gaat.
Maar nu de issue van wanneer kom ik naar huis….? Mijn ticket staat nu op 11 juni en dat is al over 6/7 weken. Voor die tijd zal ik veel beslissingen moeten nemen. Zoals hoe laat ik mijn stichting achter, wie neemt mijn stichting waar, zijn mijn projecten klaar voordat ik ga, hoe laat ik Eric achter en hoe bereid ik mijn volgende terugkomst in Kameroen weer voor. .
Na dit stukje gelezen te hebben hoop ik niet dat jullie denken dat ik niet aan jullie denk hoor! Ik kijk er namelijk ook weer erg naar uit om iedereen in Nederland te zien, een frikandel te eten en weer eens goed te stappen met mijn vriendinnen.
Ik wil hierbij ook even stilstaan bij de mensen die zich vanuit Nederland zich zo ontzettend inzetten voor mijn stichting. Ik krijg regelmatig een brok in mijn keel als ik smam weer hoor vertellen wat men voor de stichting doet. Zonder jullie kan mijn stichting niet eens bestaan, en daar ben ik me heel bewust van. Gisteren is er weer 500 euro opgehaald op de vlooienmarkt dankzij (mijn lieve) Mama, (enthousiaste) Mieke en Leo Spanjers en (mijn nicht waar ik erg trots op ben) Carola. Daarnaast hoorde ik dat Ans en Marian zich vandaag op de markt inzetten voor de stichting. Helemaal super. Naast deze personen zijn er natuurlijk nog veel meer mensen die zich op allerlei manieren nuttig maken. Heel erg bedankt allemaal!
Even een update van wat we deze week met de stichting gedaan hebben. Afgelopen donderdag zijn we met het team vertrokken per okada naar Matoh, Kumba I Subdivision in Meme Division. Het was een tocht door een beeldschone natuur met ontzettende slechte wegen. Aangekomen in Matoh bleek er geen plek voor ons geregeld te zijn. Bij een school aangekomen kregen we te horen dat de council pas deze morgen een brief naar de scholen had gestuurd met daarin de informatie dat de NGO langs iedere school komt. De mensen waren dus te laat en verkeerd ingelicht want wij komen niet alleen voor scholen maar ook juist voor de kinderen die niet naar school gaan. Hierdoor waren ook wij in de war. Tussentijds heeft iemand een man naar een school gestuurd om de leerlingen te halen wat niet de bedoeling was. Dit wilde dus zeggen dat er in 30 minuten een hoop kinderen om ons heen stonden en dat in de hete zon. Na met de hoofd van de school gesproken te hebben besloten we de kinderen terug naar hun klas te sturen en de voorlichting om 4 uur te houden. Het was inmiddels 12 uur. Michael was niet echt eens met de beslissing omdat hij een voetbalwedstrijd had die middag. Maar we konden niet anders. Aangezien we als team elkaar op dat moment wel wat aan konden doen zijn we apart aan het werk gegaan. Ik en Zackary besloten de mensen te informeren over onze komst en de tijd dat we de voorlichting zouden houden. Michael bleef bij onze spullen in de school en Terence liep maar wat rond. Rond 3 uur kwamen we met een hoop kinderen terug bij de school aan. Het was geweldig hoeveel kinderen we hebben kunnen bereiken. Na het spandoek en het voorlichtingsposter opgehangen te hebben en de bankjes klaargezet te hebben kwamen de kinderen. Om 4 uur konden we beginnen met een populatie van rond de 500 kinderen. Helemaal geweldig! Echter stond de zon om 4 uur nog hoog wat een enorme hitte creëerde. Ik ben die dag dan ook flink verbrand. Om half 6 waren we klaar met alles en vertrokken we met een voldaan gevoel. En… aangezien onze strategie iedere keer aan het verbeteren is kunnen we ook wel zeggen dat het erg geslaagd is. We hebben glimlachende kinderen achtergelaten.
Naast het Outreach Programma ben ik afgelopen vrijdag samen met Michael en de architect nogmaals naar het weeshuis geweest om definitief te beslissen waar de twee toiletten met twee badkamers komen. Het zal aan de voorkant van het huis komen zodat de waterput nooit gecontamineerd kan worden. Ik wilde de kinderen die in de achtertuin zaten gedag zeggen toen ik verrast werd door de walm van de oude toiletten. In het begin was de geur alleen maar rondom de toiletten maar nu ruik je het al als je bij de achterdeur staat. Het is triest, heel triest. Een weeskindje vroeg aan mij: ‘Aunti, ga je de toiletten maken?’ waarop ik antwoorden: ‘Ja, vind je dat fijn?’. Vraagt hij aan mij: ‘Zou je het morgen al kunnen doen?’.
Wat ik in mijn vrije tijd heb gedaan kan ik niet echt zeggen want die heb ik niet gehad. Morgen is het Labourday wat maakt dat het vandaag een public holiday is. Waarom? Ze zeggen dat de dag tussen twee belangrijke dagen altijd een public holiday is. Het is toch van de zotte! Ik ga gewoon werken want heb nog genoeg te doen. Dinsdag zal ik moeten marcheren en daarna flink dansen! Heb er zin in!
Ik wens Niek morgen een hele fijne verjaardag en hierbij zeg ik alvast: GEFELICITEERD!!
Heel veel liefs,
Kim
Maar nu de issue van wanneer kom ik naar huis….? Mijn ticket staat nu op 11 juni en dat is al over 6/7 weken. Voor die tijd zal ik veel beslissingen moeten nemen. Zoals hoe laat ik mijn stichting achter, wie neemt mijn stichting waar, zijn mijn projecten klaar voordat ik ga, hoe laat ik Eric achter en hoe bereid ik mijn volgende terugkomst in Kameroen weer voor. .
Na dit stukje gelezen te hebben hoop ik niet dat jullie denken dat ik niet aan jullie denk hoor! Ik kijk er namelijk ook weer erg naar uit om iedereen in Nederland te zien, een frikandel te eten en weer eens goed te stappen met mijn vriendinnen.
Ik wil hierbij ook even stilstaan bij de mensen die zich vanuit Nederland zich zo ontzettend inzetten voor mijn stichting. Ik krijg regelmatig een brok in mijn keel als ik smam weer hoor vertellen wat men voor de stichting doet. Zonder jullie kan mijn stichting niet eens bestaan, en daar ben ik me heel bewust van. Gisteren is er weer 500 euro opgehaald op de vlooienmarkt dankzij (mijn lieve) Mama, (enthousiaste) Mieke en Leo Spanjers en (mijn nicht waar ik erg trots op ben) Carola. Daarnaast hoorde ik dat Ans en Marian zich vandaag op de markt inzetten voor de stichting. Helemaal super. Naast deze personen zijn er natuurlijk nog veel meer mensen die zich op allerlei manieren nuttig maken. Heel erg bedankt allemaal!
Even een update van wat we deze week met de stichting gedaan hebben. Afgelopen donderdag zijn we met het team vertrokken per okada naar Matoh, Kumba I Subdivision in Meme Division. Het was een tocht door een beeldschone natuur met ontzettende slechte wegen. Aangekomen in Matoh bleek er geen plek voor ons geregeld te zijn. Bij een school aangekomen kregen we te horen dat de council pas deze morgen een brief naar de scholen had gestuurd met daarin de informatie dat de NGO langs iedere school komt. De mensen waren dus te laat en verkeerd ingelicht want wij komen niet alleen voor scholen maar ook juist voor de kinderen die niet naar school gaan. Hierdoor waren ook wij in de war. Tussentijds heeft iemand een man naar een school gestuurd om de leerlingen te halen wat niet de bedoeling was. Dit wilde dus zeggen dat er in 30 minuten een hoop kinderen om ons heen stonden en dat in de hete zon. Na met de hoofd van de school gesproken te hebben besloten we de kinderen terug naar hun klas te sturen en de voorlichting om 4 uur te houden. Het was inmiddels 12 uur. Michael was niet echt eens met de beslissing omdat hij een voetbalwedstrijd had die middag. Maar we konden niet anders. Aangezien we als team elkaar op dat moment wel wat aan konden doen zijn we apart aan het werk gegaan. Ik en Zackary besloten de mensen te informeren over onze komst en de tijd dat we de voorlichting zouden houden. Michael bleef bij onze spullen in de school en Terence liep maar wat rond. Rond 3 uur kwamen we met een hoop kinderen terug bij de school aan. Het was geweldig hoeveel kinderen we hebben kunnen bereiken. Na het spandoek en het voorlichtingsposter opgehangen te hebben en de bankjes klaargezet te hebben kwamen de kinderen. Om 4 uur konden we beginnen met een populatie van rond de 500 kinderen. Helemaal geweldig! Echter stond de zon om 4 uur nog hoog wat een enorme hitte creëerde. Ik ben die dag dan ook flink verbrand. Om half 6 waren we klaar met alles en vertrokken we met een voldaan gevoel. En… aangezien onze strategie iedere keer aan het verbeteren is kunnen we ook wel zeggen dat het erg geslaagd is. We hebben glimlachende kinderen achtergelaten.
Naast het Outreach Programma ben ik afgelopen vrijdag samen met Michael en de architect nogmaals naar het weeshuis geweest om definitief te beslissen waar de twee toiletten met twee badkamers komen. Het zal aan de voorkant van het huis komen zodat de waterput nooit gecontamineerd kan worden. Ik wilde de kinderen die in de achtertuin zaten gedag zeggen toen ik verrast werd door de walm van de oude toiletten. In het begin was de geur alleen maar rondom de toiletten maar nu ruik je het al als je bij de achterdeur staat. Het is triest, heel triest. Een weeskindje vroeg aan mij: ‘Aunti, ga je de toiletten maken?’ waarop ik antwoorden: ‘Ja, vind je dat fijn?’. Vraagt hij aan mij: ‘Zou je het morgen al kunnen doen?’.
Wat ik in mijn vrije tijd heb gedaan kan ik niet echt zeggen want die heb ik niet gehad. Morgen is het Labourday wat maakt dat het vandaag een public holiday is. Waarom? Ze zeggen dat de dag tussen twee belangrijke dagen altijd een public holiday is. Het is toch van de zotte! Ik ga gewoon werken want heb nog genoeg te doen. Dinsdag zal ik moeten marcheren en daarna flink dansen! Heb er zin in!
Ik wens Niek morgen een hele fijne verjaardag en hierbij zeg ik alvast: GEFELICITEERD!!
Heel veel liefs,
Kim
-
30 April 2012 - 06:05
Anke:
Hey meis,
Mooi verhaal!
Ik snap je twijfelt over het leven hier en daar. Het is ook moeilijk om te beslissen. Je hebt hier een leven maar daar ook. Gelukkig komt wel weer terug :D:D:D
Maar goed, het blijft jou keuze! :D
Verder blijf ik je verhalen natuurlijk lezen en denk ik vaak aan jou.
Dat iemand van je eigen leeftijd dit werk doet is echt ongelooflijk!! Maar echt super knap! Je weet van doorzetten en ben super trots op jou!!!
Werkze nog!
Kuz -
30 April 2012 - 09:21
Mariëll:
Lieve Kim,
Ja die beslissing daarin nemen zal wel heel moeilijk zijn....ik wens je daar veel wijsheid en kracht voor!!!
Maar geweldig zeg dat haar onstekingen weer weg zijn!Daar doe je het voor hè!!!
Alvast gefeliciteerd met Niek`s verjaardag!!
Maak er een mooie en fijne week van,aan de zon zal het niet liggen,poeh,poeh ;-)
Vèèl liefs,Mariëll XX
-
30 April 2012 - 15:59
Pa:
He Wimke
Verekus mooi verhaal weer.
Kim de keuzes die je maakt staan wij achter al is het voor ons ook niet gemakkelijk.
Leuk om zoveel kinderen bij elkaar te zien doe je het toch niet voor niets.
Ja Kim er zijn hier heel wat mensen voor jou aan het inzamelen .
Ik hoop dat je weer een goede week hebt.
Grt xxx pa -
30 April 2012 - 18:19
Ria Mitchell.:
Hallo Kim,
Wat een bewondering heb ik voor je, echt iedere keer als jij een leuke middag heb voor bereid,
geven de mensen die dat door moeten geven, vaak niet thuis of te Laat.
Knap hoor kim dat jij dan zelf er op uit gaat. En je ziet het lukt je weer.
Kies wat jij het leukst vindt en aan kunt.
Dat is soms moeilijk, om dat echt te kiezen?
Vast kom jij hier ook weer uit, Jij hebt al zoveel bereikt.
Liefs, Ria. -
01 Mei 2012 - 10:40
Lisanne:
Heey lieve kim,
Weer een mooi verhaal heb je op je site staan! Geweldig hoe je al die kinderen toch uiteindelijk weer elke keer bij elkaar krijgt.
Snap ook goed dat je heel erg twijfelt over hier en daar. Tuurlijk zijn we blij als je weer terug bent in NL maar je moet hart volgen. En zullen er altijd achterstaan :D
Ben trots op je!!!
Dikke Kuss Lisanne en ook van Nivard ;) -
01 Mei 2012 - 15:31
Adri:
Hoi Kim,
dat valt niet mee al die beslissingen die je moet nemen, maar zo te lezen heb je al wat antwoorden voor jezelf op vragen die je had.Maar Kim, soms hebben dingen tijd nodig om er achter te komen, en dat gaat je vast en zeker lukken! Je bent in ieder geval hartstikke goed bezig kijk maar naar Okie Seiza geweldig wat je hier mee bereikt hebt.
En dan de bouw van de toiletten en het Outreach Programma, iets om trots op te zijn!
Wens je weer een fijne week toe en tot ziens,
heel veel groetjes
Adri. -
01 Mei 2012 - 19:33
Carola:
Lieve schat, Wat een mooi verhaal. Ik begrijp dat je met twee gevoelens zit. Maar één ding is zeker een vliegtuig blijft altijd bestaan. Dus je bent niet afhankelijk. Ben je graag daar accepteert iedereem dat. Kom je graag naar huis ontvangen wij je met open armen. Ik ben zo blij dat ik met trots kan vertellen dat jij mijn nichtje ben en wat jij allemaal op jou leeftijd hebt gepresteerd. Maak het jezelf niet te moeilijk. Alles komt goed schatje. Ook hier in NL is niet alles rozengeur en (wodkalime hihihi)Ellende alles wordt duuder en duurder. Bezuinigingen komen onze neus uit en wij moeten de lasten dragen. Dus ieder land heeft zijn issues. Meis geniet van de dagen/ weken dat je er nog bent. En ben je weer klaar met Nederland ga je gewoon weer terug. (we sparen wel voor een ticket voor Eric. Leer m wel Nederlands anders versta ik er geen drol van. Proficiat met je broertje en i love you!!! Dikke kus ikke p.s. het was 510 euro hahahahha geen 500 -
02 Mei 2012 - 09:48
Harrie En Leny:
kim wat een mooi verhaal weer ja je zit nu in een twee strijd terug of daar blijven kim volg je hart dan maak je meestal de beste keuze wat mooi dat het kindje zo goed genezen is met al die ontstekingen daar doe je het toch voor
kim we kijken weer uit naar je volgende verhaal werk ze nog
vele groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
