Druk Druk Druk..

Sorry voor het lange wachten.. maar ik kan met trots zeggen dat dit komt door alle ontwikkelingen die plaats hebben gevonden binnen de Stichting!

Twee weken geleden naar Douala afgereisd, 2 uur rijden, om daar een vriendin te ontmoeten waar ik al twee jaar contact mee heb via facebook. Het was de eerste keer dat we elkaar zagen en het klikte ontzettend goed, alsof we elkaar al jaren kennen. Het is iemand die echt naar de toekomst kijkt en niet zoals de Kumba jongeren naar alleen vandaag en morgen zien we wel weer. Door haar ook weer veel energie gekregen om nog harder te werken voor mijn Stichting. Zij gaat me vanuit Douala helpen dus we hebben er een lid bij! =)

Vorige week veel administratie gedaan. Ik heb gemerkt dat als ik me wil concentreren dat ik dan de deur dicht moet doen van mijn kantoor. Als ik het open laat dan staat er ieder minuut een nieuw nieuwsgiering persoon binnen. Daarnaast krijgen mensen meer en meer een idee van mijn stichting en zo kwamen er vorige week enkele mensen binnen om hulp vragen. De verhalen die ik te horen krijg zijn schrijnend en ik weet dat ik ze niet overal mee kan helpen. Vaak gaat het over het geen werk hebben, geen geld verdienen, geen eten voor de kinderen en het uit huis moeten omdat de huur niet betaald is. Op zo’n moment moet ik echt sterk in mijn schoenen staan en ze wegsturen met de mededeling dat ze nergens vanuit moeten gaan maar dat ik ze bel als ik iets voor ze kan betekenen. Gelukkig kan ik ze wel blij maken met wat kleren, schoentjes en knuffels. Waardoor ze dan toch met een glimlach en vol dankbaarheid weg gaan.

Afgelopen maandag hebben we onze eerste Outreach Programma gehad. Jaja, de spirit zit erin! We vertrokken rond 2 uur met zijn vieren, ik – Michael – Zackary – Terence, naar Ikiliwindi. Dit dorpje ligt een half uur van Kumba af. Eenmaal aangekomen kwamen we, natuurlijk, in een onvoorbereid dorpje terecht. Ookal hadden we een paar dagen van te voren een brief gestuurd, niemand wist ergens van. Aangezien we dit al gewend zijn gingen we zelf meteen van start. Zackary op zoek naar kinderen, Terence in de aanslag met de camara en Mike en ik met het zoeken naar een plek voor de voorlichting. Ik en Mike hadden al vlug een huisje gevonden waar we voor mochten staan; de eigenaar had toestemming gegeven. Nadat we de spandoek opgehangen hadden komt er een man aan die helemaal furieus werd. Nee, we mochten niet zomaar voor zijn broers huis gaan staan want misschien zou hij er problemen mee krijgen. Onzin natuurlijk, hij wilde alleen maar geld. Mike en Zackary helemaal over de pist. Gelukkig konden we een paar houten huisjes verder wel zonder problemen staan. Al snel hadden we 5 kindjes in de gaten die aan ernstige huidziektes lijden. Ze bleken ook nog eens buren te zijn wat kan leiden op een overdraagbare ziekten. Hiermee moesten we dus ook zelf goed opletten. Hieronder wat foto’s van enkele van deze kindjes. Aan het eind van de dag hebben we ze transport geld gegeven om ze te laten behandelen in de kliniek op de kosten van de stichting. Rond half 4 begonnen we het voorlichtingsprogramma. We hebben veel geïmproviseerd en het ging allemaal heel goed. De kinderen waren erg alert en daardoor verliep het ook allemaal vlekkeloos. We hebben de kinderen kunnen bereiken die niet de mogelijkheid hebben om naar school te gaan. Zo stonden er kinderen tussen die eigenlijk aan het werk waren, kinderarbeid. Dit was te zien aan schalen met eten op hun hoofd. Ook aan de kleren van de kinderen was te zien dat het om een arm dorpje ging. Het was een heel succesvolle dag.

Gisteren kwamen drie van de vijf kinderen naar de kliniek voor de behandeling. Het was geweldig om te zien hoe blij ze binnen kwamen. Helemaal trots dat ze eindelijk geholpen worden en natuurlijk omdat ze mijn ‘kennen’, hahaha. Ze hadden hun beste kleren aan waardoor je niet eens zag dat ze ernstig ziek zijn. Gelukkig hoefde geen van allen te blijven en konden ze met de medicijnen naar huis. Volgende week komen ze terug voor check up. Tot nu toe hebben we de andere twee kinderen nog niet gezien. Ik hoop maar dat hun moeder het wel serieus neemt en deze kans niet laat schieten. Dus hopelijk gebruikt ze het taxigeld voor waar het gebruikt voor moet worden en niet voor haar eigen dingen. Maar dit is natuurlijk altijd een risico.

Gisteren had ik een grote verrassing!! We staan met onze stichting in de nationale krant in Kameroen, The Scoop. Het is een geweldig stuk met veel foto’s. Ik zal het proberen ergens in te scannen. Daarnaast is er ook een exemplaar op weg naar Nederland. Helemaal trots!


Hierbij mijn verhaal! Morgen weer een Outreach Programma!
Heel veel Liefs,
Kim