Geen week maar een maand verslag

Eindelijk heb ik de zin en tijd gevonden om te schrijven. Dit kwam vandaag omdat ik op straat liep en ineens realiseerde dat ik echt in Afrika ben en dat de dingen die ik iedere dag zie helemaal niet zo normaal zijn als dat ik nu denk. Zoals bijvoorbeeld kinderen op straat die etenswaren verkopen en deze op hun hoofd vervoeren, mensen die spullen verkopen in een houten huisje, de grote verschillen tussen arm en rijk en een man die op straat je teennagels knipt en verzorgt. Hahaha. Gelukkig begin ik inmiddels de cultuur goed te begrijpen en de mentaliteit te snappen dus ik kijk nergens meer van op. Voor mezelf persoonlijk was het een hele studie om een middenweg hierin te vinden met mijn eigen achtergrond. Toch houd ik me best goed staande vind ik zelf. Woon inmiddels niet meer bij de dokter maar leef op het moment overal en nergens totdat mijn appartementje klaar is! De dokter krijgt namelijk aankomende week een student uit de VS en dus was er geen plek meer voor mij. Gelukkig heb ik mijn kantoor waar het voor nu goed te doen is. In het appartementje moet nog geverfd en betegeld worden. Dat had allemaal al gebeurt kunnen zijn maar jullie weten inmiddels dat het hier allemaal niet zo snel gaat. Maar…. Nu even over afgelopen weken:

In het vorig verhaal vertelde ik over het Outreach Programma naar Ikiliwindi waar we 5 zieke kindjes ontdekten. Tot op heden zijn 3 van de 5 kinderen in het ziekenhuis geweest. Van de 3 kinderen echter maar 1 op Rendez Vous. Toen ik de moeder van de twee andere kinderen belde met de vraag waarom ze niet op controle waren geweest vertelde ze dat ze het taxigeld (welke ze van ons gekregen had) verloren was. Maar wanneer ze geld heeft zou ze met hen komen; we wachten af.. De andere 2 kinderen die helemaal niet zijn geweest zullen waarschijnlijk ook niet meer komen. Dat is het risico die we altijd nemen als we hen taxigeld geven om naar het ziekenhuis te komen. Armoede bepaald vele situaties hier en dus kan het zijn dat ze het geld voor iets anders hebben gebruikt. Dit kunnen we nooit tegen gaan en hier mogen we ook niet boos om worden vind ik. Al is het jammer dat ze het besef niet hebben dat ze een unieke kans hebben gekregen om het kind gratis te laten behandelen. Het kind word dus uiteindelijk weer de dupe van de armoede.
Op 11 april zijn we met het team vertrokken richting Weme. Een dorpje wat net iets verder lag dan we verwacht hadden, ruim een uur! Maar het was een enorm mooi dorpje met rondom wat bergen. Aangekomen werd de lucht grauw en er werd regen/storm verwacht. We zijn die dag dus begonnen met de voorlichting buiten maar al gauw moesten we naar binnen toen we de eerste flinke regendruppels voelde. Dit is de eerste keer dat we deze voorlichting binnen hebben gedaan. Het was erg leuk en de kinderen waren erg enthousiast. We hebben gemerkt dat op het moment het onderwerp Cholera nogal ‘hot’ is bij de kinderen dus de volgende keer zullen we daar een apart voorlichtingsonderwerp van maken. Ja, zo leren we elke voorlichtingsprogramma weer wat bij. Ondanks de regen was het een geslaagde dag!
Voor de rest heeft de Stichting niet stil gezeten:
- Er is een weeshuis in Kumba waar we in februari kennis mee gemaakt hebben, AZI Orphanage. Ze zijn net verhuist naar een huis welke gedoneerd is door een man in Amerika. Ze zitten er dus mooi bij maar dat wil niet zeggen dat ze geen problemen hebben. De vrouw die voor ze zorgt vertelde ons dat alle kinderen naar school gaan maar dat het schoolgeld nog niet volledig betaald is. Gelukkig heeft de directrice van de school een goed hart en helpt hen door het schoolgeld te verminderen en ze te laten betalen wanneer ze het kunnen. De vrouw van het weeshuis vertelde dit keer het moeilijk te hebben om te betalen omdat ze nog een schuld heeft bij het vorig huis (daar moesten ze ook verplicht vertrekken). De vrouw heeft een stuk land waar ze op verbouwd en zijn haar inkomsten, ook de kinderen helpen haar mee als ze vrij zijn. Mike en ik besloten op dat moment dat wij het schoolgeld zullen betalen, dit om het de vrouw wat makkelijker te maken met alle rekeningen die ze nog moet betalen. Mike en ik zijn samen naar de school gegaan en hebben het schoolgeld, schuld, voor 8 kinderen betaald, 73 000 cfa = 111,45 euro. Toen we ze belde om dit mee te delen begonnen ze te zingen en juichen aan de telefoon. Echt geweldig. We gaan ze aankomende week weer bezoeken om wat foto’s te maken. Dus die komen volgende week!
- Twee berichten geleden vertelde ik jullie over een vrouw die thuis was bevallen en waarvan de baby geboren was met malaria en bloedarmoede. Ik vertelde toen al dat we haar geholpen hebben door de rekening in het ziekenhuis te betalen. Echter heeft ze het zwaar en daarom hebben we besloten, als uitzondering maar gezien haar verhaal, haar te helpen met het op orde te brengen van haar leven zodat ze zelfstandig verder kan. Uiteindelijk is ze zelf verantwoordelijk voor haar 7 kinderen. Oh ja, de baby is vernoemd naar mijn broer! De jongen heet nu: Rhema Niek Marvelous! Zo trots! We hebben de familie afgelopen tijd geholpen met het betalen van haar waterschuld. De leiding is weer open gesteld en dus hoeven ze niet meer te wassen met vies water. Daarnaast hebben we een nieuw matras gekocht waar de 6 kinderen op slapen en ze voorzien van muskietennetten. Ook een muskietennet en melk speciaal voor de baby. Trouwens het kopen van deze muskietennetten is ook een apart verhaal. Er is een tijd geweest dat de overheid ieder gezin voorzag van gratis muskietennetten. Deze zelfde muskietennetten verkopen mensen nu om geld te verdienen! En nog voor flink wat geld ook. Tja, dan kun je wel zien waar de mensen hier alleen maar aan denken. Maar goed, terug naar het gezin, we hebben de moeder nu als opdracht gegeven om te zoeken naar een plek waar ze haar naaiatelier kan openen zodat ze vanaf dan financieel zelf voor haar familie kan zorgen. Wat ik dan weer jammer vind is dat na het afleren van deze spullen ze dan toch weer komt vragen voor geld voor eten. Ik snap wel dat ze het probeert want ze heeft gezien dat we geld hebben maar het idee is dan toch weer erg jammer. Waarom altijd meer meer meer en kunnen ze niet waarderen wat ze al gekregen hebben. Vanaf toen heb ik een stapje terug gedaan en wacht ik totdat ze zich komt melden dat ze een plek gevonden heeft.
- Verder is de Stichting flink bezig met netwerken. Zo is er een meisje welke stage loop vanuit Duitsland die iets wilde doen voor Mah Di’s Orphanage. Echter wist ze niet hoe te beginnen en hoe het soepel te laten verlopen. Ze wil een soort speeltuin maken voor de kinderen. Ze heeft onze hulp gevraagd dus we helpen haar de juiste stappen te volgen. Verder is er een jongen uit Amerika die zelf ook een Stichting heeft die gericht is op het maken van voetbalteams en het organiseren van toernooien. Daarnaast gebruikt hij deze tactiek om hen educatie te geven over verschillende dingen. Binnenkort hebben 6 scholen in Kumba een toernooi en zijn wij als Stichting gevraagd om er voorlichting te geven. Kei leuk dus. Daarnaast proberen we samen te werken met verschillende ministeries zoals die van gezondheid, financiën en Social Affairs. Helaas gaat dit nog niet soepel want ze willen elke keer meer documenten. Dan praat ik vooral over de Social Affairs die me nu ineens vertelde dat ze al mijn document in 5-voud willen hebben om het naar Buea en Yaoundé te sturen. En dat terwijl ze me voorheen vertelde de documenten zelf naar Yaoundé te brengen, wat ik ook gedaan heb! Heel verwarrend dus allemaal.
- We zijn weer nieuwe projecten aan het bedenken. Zo zijn we een evenement aan het organiseren waar kinderen hun talent kunnen laten zien op een podium. Dit word dan gelijk de ‘launching’ van onze Stichting in Kumba. Het evenement zal plaatsvinden rond eind juli als er vrijwilligers zullen komen vanuit Nederland en zodat we genoeg tijd hebben om het goed voor te bereiden.
Dit is het zo’n beetje wat de Stichting betreft.

In mijn vrije tijd ben ik weer bij Yvonne in Douala geweest waar ik heb leren koken! Ja, dat zal binnenkort wel moeten, voor mezelf koken. Maar daar maak ik me niet zo druk over. Oh ja, ik zag vandaag dat iedereen blij was in Nederland met de zon. Dat deed me beseffen dat hier de zon iedere dag schijnt en hoe fijn dat eigenlijk is. Helaas kleur ik niet zo mooi als dat ik op vakantie zou doen. Mijn armen, benen en gezicht zijn mooi bruin maar mijn buik etc is nog steeds wit. Hahahaha, dat word dus niet meer in bikini.

Wederom wil ik hierbij mijn team in Nederland ( Mama, Leo, Mieke, Thea, Jose, Britt en Suze), die zich in zetten voor de Stichting, heel erg bedanken voor hun inzet op de SKV markt en de markt met Koninginnedag! Heb aan jullie gedacht! En ja, ook ik heb deze speciale Koninginnedag gevierd!


Heel veel Liefs,
Kim