Het is niet alleen maar leuke dingen doen :(

Het waren erg emotionele verwarrende en pijnlijke weken sinds mijn laatste verhaal. Ik heb zoveel vervelende situaties meegemaakt dat ik af en toe gewoon een dag chagrijnig ben voor niks. Het leven kan zo oneerlijk zijn. Ook al heb ik ook wel leuke dingen meegemaakt, de situaties met mijn kinderen wegen het zwaarst. Laat ik maar met het vervelende beginnen zodat we kunnen afsluiten met wat leuker nieuws.

Ebane Mary
Volgens mij kent iedereen onderhand wel het verhaal van Ebane Mary. Het meisje dat ik leerde kennen tijdens een voorlichtingsprogramma vorig jaar in Bekondo. Het meisje had infecties over haar gehele lichaam en dan vooral haar hand welke niet meer functioneerde. Nu we een jaar verder zijn kunnen we zeggen dat ze geheel genezen is. Totdat haar moeder 3 weken terug bij mij in het kantoor stond.. Ik dacht dat ze gewoon op bezoek kwam maar ze kwam met een bekentenis. Ze vertelde me dat Ebane erg mager begint te worden en dat ze weet waarom. Echter heeft de moeder uit schaamte de informatie achter gehouden maar aangezien het nu echt bergafwaarts gaan met Ebane heeft ze besloten toch open te zijn over het feit dat Ebane Mary HIV positief is. Ik schrok me wild want dat had ik me nooit bedacht. Ik vroeg de moeder of Ebane op Anti Retrovirale Drugs is en ze vertelde me dat ze vanwege financiële redenen nooit de labtesten heeft kunnen doen. En dan praten we over het jaar 2009. Met andere woorden is ze eigenlijk beetje bij beetje een graf aan het graven voor haar dochter. Als Ebane namelijk geen ARV medicijnen slikt dan neemt de virus de overhand en word het aids en gaat ze gewoon dood. De moeder zelf is ook hiv positief maar slikt wel ARV drugs. De maandag waren ze samen in het ziekenhuis en Ebane zag er inderdaad erg slecht uit; mager en haar lichaam vol met uitslag en korsten. Ik ben die maandag en dinsdag heel de dag bezig geweest om haar alle labtesten te laten doen in de General Hospital. En het klopt dat het allemaal duur is voordat je eindelijk zo ver bent dat ze genoeg labtesten hebben gedaan om je op een ARV medicijn te zetten. Gelukkig hebben we het hele proces doorlopen en werd ze die donderdag op een ARV medicijn gezet.

Die donderdag was er een meeting in de General Hospital waar verpleegkundige en dokters HIV/Aids patiënten bespreken en uiteindelijk samen beslissen welke ARV medicijn er gegeven gaat worden. Ik was daar dus om Ebane Mary te presenteren. De meeste collega’s daar kennen mij wel alleen mijn stichting nog niet. Dus tijdens die meeting nam ik de gelegenheid om mijn stichting op de kaart te zetten. Aan het eind van de meeting kwam Mary, een nurse in charge, me vragen of ik een kindje zou kunnen helpen die op dat moment opgenomen was in de kinderafdeling. En zo het verhaal over:

Fali Bate
Ik leerde Fali kennen op de kinderafdeling in de General Hospital. Er waren geen familieleden bij hem. Mary vertelde me dat de vader er iedere ochtend is maar daarna het centrum in gaat om te kijken wat voor werk hij kan doen om wat geld te verdienen. Fali’s moeder is gevlucht toen het niet goed ging met Fali. Je kunt wel zeggen dat er dus een financiële crisis in dat gezin is. Het ziekenhuis had dan ook geld bij elkaar gelegd om Fali tot zo ver gratis te helpen. Toen ik Fali voor de eerste keer zag, zag ik een knap 5 jaar oude jongetje welke goed gebekt is. Echter is zijn verhaal erg triest. 2 Maanden geleden werd Fali verlamd aan beide benen zonder enige reden. Men dacht aan Polio maar 3 weken terug werd Fali ook nog eens blind. Blindheid is niet gerelateerd aan Polio dus toen wisten de artsen het even niet meer. De arts vertelde me dat ze bang zijn dat er iets in het hoofd van Fali zit wat een druk uitoefent en waardoor er steeds lichaamsdelen uitvallen. Echter is daar een scan voor nodig en daarvoor moet Fali naar de hoofdstad en daar is geen geld voor. Ik besloot meteen dat de stichting hier verantwoordelijk voor zou zijn. En zo vertrok ik afgelopen dinsdag met Fali en zijn vader naar Douala, de dag ervoor viel de functie van zijn rechterarm ook weg. Aangekomen in het ziekenhuis werd Fali ook daar meteen opgenomen. Ik vertelde ze dat we alleen voor een scan kwamen maar ze wilden Fali perse observeren. Ik moest Fali en zijn vader dus achterlaten in Douala omdat ik terug moest naar Kumba voor werk. Toen ik Fali vertelde dat ik moest gaan hield hij mijn hand vast en zei: “mami, a no wan u go. Please stay” (= mama, ik wil niet dat je gaat. Blijf alsjeblieft). Dat raakte me echt. En al helemaal toen ze hem een infuus kwamen geven en hij enorm veel pijn had. Hij moest op zijn rug liggen maar dit mannetje heeft allemaal doorligplekken en kan alleen op zijn zij liggen. Zijn gehuil ging door merg en been. Hij zie: “mami, this thing no be normal. They no put peper for that place. A go back am back” (= mama, dit is niet normaal. Peper hoort niet op die plek. Ik ga het terug doen). Met tranen in mijn ogen moest ik dit mannetje, waar ik nu al zoveel van hou, achterlaten. Gelukkig kon ik op vrijdag weer terug voor de uitslag van de scan. Ik had mijn vriendin, Yvonne die in Douala woont, mee gevraagd omdat ze erg geïnteresseerd is in wat de stichting doet. Daar aangekomen was ze meteen onder de indruk van Fali. Ja, Fali is een slim mannetje en ookal ziet hij je niet en kan hij niet bewegen, praten kan hij als de beste. Toen was het tijd om met de dokter te gaan praten. Yvonne ging mee omdat ze vloeiend frans spreekt en ik daarin afhaak. Op het kantoor van de dokter viel de eerste zin als een steen in mijn maag: ‘we hebben geen goed nieuws’. Ik dacht meteen Kut, nee toch he. Hij vertelde dat er op de scan te zien is dat Fali tumoren heeft. Niet alleen in zijn hoofd maar op meerder plekken in zijn lichaam. Ze denken lymfeklierkanker. Of er iets aan gedaan kan worden weten ze niet en daarvoor zouden we naar de grote hoofdstad Yaounde moeten naar het de clinic gespecialiseerd in tumoren: Fondation Chantal Biya. Eenmaal uit de dokter zijn kantoor waren ik en Yvonne helemaal van slag. Yvonne is een prater maar wist niks meer te zeggen en bij mij vloeide de tranen over mijn wangen. Echter moest ik die vlug wegdoen want het was aan mij de taak om het zijn vader te vertellen. Dat was echt heel moeilijk! Godver, ik wil alleen maar goede dingen doen in de stichting! Helaas hoort dit erbij en de vader was dan ook helemaal slag. Het moeilijkste in deze situatie is dat we niet eens weten of hij weer zal kunnen lopen en zien. Dus het was aan de vader om een beslissing te nemen; of het kindje in deze situatie laten en hem rustig naar de dood begeleiden of hem mee naar yaounde te nemen om te kijken wat ze nog kunnen doen. De vader ziet er slecht uit want het is niet gemakkelijk om alleen voor zo’n kindje te zorgen en daarnaast is het in Afrika geen makkelijk vooruitzicht als dit mannetje zo blijft. Het klinkt heel lullig maar dan is het kindje meer een last dan een toevoeging. Gelukkig besloot de man dat we het nog een keer gaan proberen in yaounde en zo zullen we dus morgen vertrekken, een trip van 6 uur vanuit Douala. Ik moet eerst nog 3 uur vanuit Kumba naar Douala. Het is een hele trip maar ik heb alles over voor dat mannetje. Yvonne gaat nu iedere ochtend Fali wassen en zorgt voor zijn eten. We hebben dus een waardig lid bij in de stichting. Laten we komende week allemaal bidden voor een goede afloop van onze 5 jarige Fali, een mannetje met vechtlust!

Na dit verhaal heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om een leuk verhaal te typen maar laat ik maar gewoon wat hoogtepunten geven van wat er nog meer gebeurt is afgelopen tijd.
- Roel vroeg me op facebook naar de kliniek. Dus hierbij even het nieuwtje dat ik weer een keer in het ziekenhuis gewerkt heb. Wel maar 1 dag maar dat is al heel wat. Ik had een casus van een vrouw die een miskraam had gehad in een laat stadium. Ze had het gevoel van weeën en wilde de placenta eruit persen maar in plaats van de placenta kwam de hele binnenkant van de vagina tot de baarmoeder naar buiten. Dit moesten we even terug duwen. Heel akelig. Ik heb er foto’s van maar die zal ik jullie besparen. Ik heb alleen die dag in het ziekenhuis gewerkt omdat ik genoeg werk voor de stichting te doen heb en daarnaast is het niet meer zo heel druk in het ziekenhuis.
- Ik en Mike zijn weer wat weeshuizen wezen bezoeken zoals Clephic Orphanage en AZI orphanage. In dit laatste weeshuis zijn we door de vrouw gewezen op het feit dat we op moeten passen met weeshuizen. Vele van hen zijn een business. Gelukkig weet ik deze dingen al maar het is altijd goed om weer wat nieuwe inzichten te krijgen in hoe op te letten.
- Vorige week woensdag is het team van Needs For Children voorlichting wezen geven aan de kinderen van het programma van CFDP, een organisatie die door middel van voetbalprogramma’s kinderen dingen willen bij leren. De organisatie is van een Amerikaanse jongen. De afgelopen weken hebben we veel ideeën samen gebracht en dus zullen we alleen maar meer samen gaan werken.

En dan het grootste nieuwtje: ik heb een eigen appartementje in het centrum van Kumba, op 5 hoog met een waanzinnig uitzicht op Buea Mountain (als het weer helder is dan). Heb een extra slaapkamer dus jullie zijn allemaal van harte welkom :D!


Heel veel liefs
Kim


ps. Een extra dikke kus aan mama voor het verzenden van zoveel pakketjes!