I say: Time for a story!

Tijd om iets voor mezelf te doen heb ik niet meer. Ik ben nu echt een huisvrouw geworden, haha. Daarnaast nemen de projecten heel veel tijd in beslag. Dus neem het me aub niet kwalijk dat ik nu pas een verhaal er op zet! Vandaag dus uiteindelijk toch de tijd genomen om jullie wat bij te praten want er is HEEL VEEL gebeurt!

Ik zal als eerste even het verhaal af maken over het 4 jarige jongetje, Fali. In Douala hadden ze dus ontdekt dat hij kanker had en dus moesten we met hem naar de hoofdstad Yaoundé naar ‘Fondation Chantal Biya’. Daar aangekomen merkte ik al snel dat ze daar wel wisten wat werken en observeren is; ze deden ruim een uur om Fali te screenen. Daarnaast is het ziekenhuis van de vrouw van de president van Kameroen en dus word er veel door de overheid zelf betaald wat maakt dat de prijzen niet zo hoog zijn. In Douala hadden we een shock gekregen van de ziekenhuis rekening dus deze tarieven waren wel iets prettiger. Ik ben maar een dag gebleven aangezien het niet echt prettig slapen is in een ziekenhuisbed tussen de patiënten. Yvonne is gebleven om voor Fali te zorgen en zijn vader te begeleiden. Fali is ongeveer 3 weken in dat ziekenhuis gebleven. Ze waren begonnen met een behandeling voor de kanker aan zijn ruggenwervel etc. Fali reageerde hier erg goed op en kon weer zitten en at flink. Echter ging het één nacht mis en Fali moest gereanimeerd worden. Gelukkig kwam hij weer bij maar hij moest wel aan de zuurstof. Vol hoop gingen we door met de behandeling. Totdat ik telefoon kreeg van Yvonne; de vader van Fali is moe van het zitten naast het ziekenhuisbed en wil terug naar Kumba. Wat voelde ik me machteloos. Het was geen optie dat één van ons bij Fali zou blijven omdat we die verantwoordelijkheid hier niet kunnen nemen. De vader had contact op genomen met de moeder van Fali, die eerder weggerend was, maar die vertelde hem dat zijn familie hekserij op Fali hebben afgestuurd dus dat ze alleen maar naar Kumba komt om naar Fali’s dode lichaam te kijken. Verschrikkelijk pijnlijk. Uiteindelijk tekende de vader van Fali voor het feit dat hij tegen doktersadvies in, de behandeling stopt. Ze haalde Fali van de beademing en zo vertrokken ze samen terug naar Kumba. Hierbij stopt de verantwoordelijkheid van Needs For Children voor de behandeling van Fali. Ik heb ze vandaag nog gebeld en Fali is nog steeds in Kumba. Zijn conditie blijft onveranderd, echter slaapt hij wel veel.

En zo kom ik wel vaker dilemma’s tegen waarin cultuur een grote rol spelen. Zo ook de issue met het geboortecertificaat van Rhema Niek Marvelous. Niek werd al 3 maanden en hij was nog steeds niet geregistreerd. Ik weet totaal niet hoe zoiets gaat in Kameroen en dus vroeg ik hulp aan de vrouw die werkt bij Social Affairs. Zij hadden toen der tijd deze casus aan mij overgedragen. Ik vond eigenlijk dat hun verantwoordelijk waren voor de registratie maar daar dacht de vrouw weer anders over. Uiteindelijk verwees ze me door naar een advocaat die het zou regelen. Nou, ik met de moeder van Niek daar naar toe en alles was vlug geregeld. Alles goed en wel. Uiteindelijk ging ik met een kopie van het geboortecertificaat naar die vrouw van Social Affairs. Nou, daar kregen we er toch van langs. Hoe kon het toch dat het kindje haar naam niet draagt. Ze had zogenaamd hun zo geholpen dat ze vond dat haar naam daar moest staan. En waarom staat er Niek in de naam? Heb ik die moeder daar toe gedrongen? Op dat moment flipte ik zo uit dat die vrouw vlug door had dat ze niet moest muggenziften. De spanning was flink voelbaar tijdens het gehele gesprek en uiteindelijk weten ik en de moeder van Rhema dat we van haar geen hulp meer willen.

Ja, ik heb geleerd dat ik een beter plan moet maken voordat ik een kind ga helpen. Zodat het duidelijk is in hoeverre we hulp verlenen en waar onze grens ligt. Twee weken geleden kwam er voor mij de gelegenheid om dit in de praktijk te brengen. Social Affairs verwees een hulpverlener van Presbyterian Community Rehabilitation Services (PCRS) door naar ons. De vrouw doet huis aan huis bezoeken in Kumba en wanneer ze iemand vind die ze kunnen helpen in hun revalidatie centrum dan verwijzen ze die persoon door. Echter had ze nu een kindje gevonden welke dringend hulp nodig heeft maar die niet onder de criteria van het centrum viel. Het gaat om Abigail, een meisje van 4 jaar. Ze is blind en flink ondervoed waardoor ze niet kan lopen. Abigail reageert goed op geluiden maar kan niet praten. Ze woont samen met haar moeder, die blind is aan één oog, en haar oma die verlamd en flink ondervoed is. Er is geen vader in beeld. De familie heeft hulp nodig en daarom hebben ik en Christina, de hulpverlener van PCRS, een plan opgesteld. Christina heeft een voedingsplan gemaakt voor de komende 3 maanden welke Needs For Children gaat sponseren. Dit om het meisje op gewicht te krijgen. Zodra ze sterk genoeg is neemt PCRS het over en gaat haar leren lopen en de dagelijkse handelingen. Hierna gaan we verder kijken of Abigail in aanmerking komt voor een school voor blinde kinderen. Terwijl we Abigail helpen, heb ik besloten de eerste maand de familie te helpen met voeding. Dit terwijl de moeder gaat nadenken wat te doen om geld te verdienen; zoals verkopen op de markt. In de derde week geeft Needs For Children haar een startbedrag om het bedrijfje te starten zodat de vrouw een eigen inkomen gaat creëren. We kunnen namelijk de familie niet blijven helpen. In een goede samenwerking zijn ik en Christina hier voor aan het vechten.
Inmiddels heeft Christina me nog veel meer kinderen laten zien die er slecht aan toe zijn. Het is ongelooflijk om te bedenken dat deze kinderen er zijn in Kumba. Zo nam Christina mij mee naar een huis waar ik een meisje voor de deur, op de stoep, met vieze kleren, aantrof. Het meisje is spastisch. Toen ik verder keek zag ik dat er helemaal niemand verder was. Ik kreeg van Christina te horen dat dat heel normaal is; de moeder verkoopt tomaten op de markt en laat haar kind achter voor de deur. Het meisje zit hier dan de hele dag totdat moeders thuiskomt. Het meisje is ongeveer 15 jaar maar de moeder weet het niet zeker. Het is gewoon in en in triest. Dit meisje moet eigenlijk naar een speciale instelling maar of die hier in Kameroen bestaat, dat gaan ik en Christina uitzoeken.

Verder ga ik regelmatig een bezoek brengen aan Mah Di’s Orphanage en ook aan Azi Orphanage. De moeder van Azi Orphanage is zo’n toffe vrouw. Ze ontvangt niet alleen maar geeft ook heel graag. Als ik daar ben geweest kom ik thuis met voedingswaren als rijst, plum, olie, uien etc. Er zijn dus gelukkig nog wel mensen die niet alleen maar aan zichzelf denken.
Want wat maak ik toch dingen mee. Zo is er een meisje van 14 die regelmatig langs komt in mijn kantoor. Zo af en toe help ik haar. Wat kreeg ik nu terug: ze steelt mijn slippers. Het is echt ongelooflijk. Het is trouwens een zoete inval hier in mijn kantoor. De collega’s van het ziekenhuis vinden mijn kantoor nogal relax en dan vooral de bank. Hahaha, ach ja, ik ben nooit alleen zo ;).

De volgende stress is het regelen van het Educative Multi Talent Event. We hebben toestemming nodig van de SDO (Senior Divisional Officer) maar tot nu toe kan hij geen toestemming geven omdat hij een document wil zien vanuit Yaoundé welke laat zien dat de ministerie ons toestemming geeft om onze activiteiten uit te voeren. Ik dus vorige week richting Yaoundé voor dat papiertje maar natuurlijk (!) konden ze het document niet geven om een of andere reden die ik nu nog niet snap. Ze konden me alleen extra stempels geven en dan zou de SDO het goed moeten keuren. Ik weer terug naar Kumba naar de SDO maar nee hoor, hij moest dat papiertje zien. Ondertussen vliegen de weken voorbij en komt het event dichterbij en het is gewoon nog niet goedgekeurd. Gelukkig willen mensen van alle kanten helpen dus hopelijk krijg ik deze week dat papiertje.

Naast het werk flink bezig met het inrichten van mijn huisje. En ook dat is een gedoe. Hahaha. Zo hebben we nu een extra kamer in de huiskamer laten maken voor de gasten. Ze hebben deze geschilderd in dezelfde kleur als de rest van het huis. Maar de kleur kan natuurlijk nooit hetzelfde zijn en toch denken ze dat. Zo hadden ze wat verf over en wilde de andere wanden wat bijwerken. Wat nu resulteert in een wand met donker strepen want natuurlijk niet meer weggaat. In Nederland zou je zeggen: het is de schuld van de schilder dus die moet het oplossen. Maar hier gaat dat helaas niet want waar krijgt zo iemand het geld vandaan om het te corrigeren. Gelukkig gaan er ook dingen goed ;). Krijg regelmatig pakketjes vanuit Nederland van smam die het voor mij leuk maken om mijn huisje gezellig te krijgen. En ik leer beetje bij beetje koken! En dan vooral het Afrikaans eten! Dus iedereen die op bezoek komt krijgt Kameroens te eten =).

Nog twee weken en dan komen de twee vrijwilligsters! Deze week dus de boel flink voorbereiden want ik wil ze de tijd van hun leven geven!


Heel veel liefs
Kim


Ps. Ik heb niet zo heel veel foto’s. Ook heb ik niet van ieder kindje die ik ontmoet foto’s omdat ik respect en privacy erg belangrijk vind. Ik weet dat er vanalles op tv te zien is.. zoals ondervoede kinderen met vliegen rondom hun mond. Maar ik vind dat we ook hen moeten respecteren en niet te koop met hun moeten staan. De kinderen die ik heb ontmoet hebben het al zwaar zat, daar hoeft niet ook nog eens een paparazzi bij te komen. Neem van mij aan de het verschrikkelijk is wat ik hier zie en dat Needs For Children dringend hulp nodig heeft om deze kinderen te helpen! Wil je het met eigen ogen zien dan ben je van harte welkom!