Okoroba, Mamfe en een weekje Nguti
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
05 April 2009 | Kameroen, Kumba
Vorige week niet op internet geweest en dus geen verhaal getypt voor op mijn site. Dit kwam omdat we vrijdag vertrokken waren richting Nguti. De dagen daarvoor nog wel gewerkt in de Ejed Clinic. Het was niet heel druk maar toch genoeg te doen. We kregen maandag trouwens te horen dat het meisje waar Marion bloed aan heeft gegeven toch is overleden. Heel erg sneu.
Dinsdag hadden we een operatie aan een vetbult onder een tepel. Ik was degene die deze keer moest gaan assisteren. Dit houd in dat je de dokter helpt met het opereren, echt heel erg gaaf. Het ging allemaal heel goed maar de operatie duurde langer dan verwacht omdat de vetbult toch wel wat vast zat. Het assisteren ging goed en vervolgens mogen we dit bij elke operatie voortaan doen! Verder in de week niet echt iets bijzonders gebeurt. We hebben ons vooral voorbereid op onze weekje weg.
Vrijdag zijn we richting Nguti gereden, ongeveer 2 uur rijden hiervandaan, om daar te overnachten omdat we de dag erna naar Okoroba zouden gaan voor een onderzoek bij de TRC members. De dokter had expres de kamers in Nguti geregeld omdat hij ons daar zondag ook zou achterlaten voor een week stage in het St. John of God Hospital. Allemaal erg spannend dus. Maar voor het zover was zijn we zaterdag eerst naar Okoroba gegaan waar de dokter wat onderzoeken moest doen. Voor ons niet heel interessant maar de natuur is daar adembenemend mooi dus dat maakte het wel weer goed. Echter wel weer een hele belevenis meegemaakt op de toilet. Ik moest zo nodig maar de enige mogelijk heid was een hok met een gat in de grond waar de vliegen omheen vlogen. Verschrikkelijk! Maar goed.. Zie het dan maar weer als een 'ervaring'.
Tegen de middag zijn we anderhalf uur verder gereden naar het dorpje Mamfe. Het is een klein en gezellig dorpje gelegen in een mooie natuur en vlak bij Nigeria. De afspraak hadden we al heel lang staan om in Mamfe naar de Nightclub te gaan. Echter is Electriciteit en Water altijd een probleem hier. Tegen de avond hadden we dan ook geen electriciteit en moesten we maar hopen dat ze in de Nightclub wel een generator zouden hebben. Vervolgens begon het om 22.00 uur ook nog eens heel hard te regenen. Nee.. het zat ons niet mee. Tegen 23.00 uur zijn we dan eindelijk naar de Nightclub gegaan en gelukkig hadden ze daar wel een generator. Dachten we.. Na een half uur viel ook die uit want de brandstof was op. Dus zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel. Een beetje een pech zaterdag dus. Gelukkig zat de zondag wel mee toen we weer terug richting Nguti gingen. Omdat we zo vroeg vertrokken waren hadden we de tijd om op wat plekken onderweg te stoppen. Zo zijn we gestopt om een plas te bekijken waaromheen allemaal watervalletjes waren. Echt heel erg mooi. Ook zijn we een keer gestopt omdat ik dacht apen te zien,,,, bleken het bloemen in de boom te zijn. *schaam schaam*. Tegen de middag onze plaats van bestemming in Nguti bereikt waar we dus een week lang onszelf zouden moeten redden. Nguti is klein dus iedereen kent elkaar en verder is er niet zo heel veel te beleven. Toen de dokter en Emanuel (de chauffeur) ons hadden afgezet voelde ik me echt gedumpt. Daar stonden we dan.. Gelukkig hadden we daar al vlug onze plek gevonden en vrienden maken was natuurlijk ook niet zo moeilijk aangezien iedereen de White men's wil kennen. De dagen van de week zagen er zo uit: rond 7 uur eten bij de broerders, van half 8 tot 2 uur werken, half 3 eten bij de broerders, vrije tijd tot half 8 en dan weer eten bij de broerders. In het begin keek ik er erg tegen op om bij de broerders te gaan eten omdat ik dacht dat ze heel serieus zouden zijn. Nou,, ik heb toch met ze gelachen. Heb echt een super tijd met hen beleefd en ik denk dat ik hun nu nog het meeste mis!!
De St. John of God Hospital is een ziekenhuis dat naast de algemene ziektes ook gespecialiseerd is in het behandelen van botbreuken en lichamelijke afwijkingen. Jammer was dat het ziekenhuis nu niet zo vol was, dit was te danken aan het feit dat er net een specialist uit het buitenland geweest was. In het ziekenhuis komt om de maand een specialist uit het buitenland en de mensen komen dan van ver uit Kameroen om door diegene behandelt te worden. Toch hebben we niet stilgezeten want maandag en dinsdag zijn we heel de dag in de operatiekamer geweest. De eerste operatie was bij een man met een gebroken been. Ik heb voor het eerst gezien hoe ze zoiemand opereren en hoe ze de pinnen erin zetten. Heel interessant. Na 3 uur waren ze klaar en stond de volgende patient alweer te wachten. Het meisje wat geopereerd moest worden kwam met het been in het verband binnen. Wat daar onderuit kwam vond ik echt schokkend. Een voet heel lelijk gehecht aan een been. Het leek alsof het niet bijelkaar hoorden. De voet hing dan ook slap vanwege een gebroken bot. De wond was verschrikkelijk en het zag er naar uit dat het niet te redden was en het dus geamputeerd moest worden. Toch wilde de dokter het proberen omdat een amputatie wel meteen heel definitief zou zijn. Eerst werd het bot heel ruw rechtgzet, toen de pinnen erin en vervolgens werd alles aan elkaar genaait. Ik noem het zo omdat ik er geen logica in zag. Het meisje heb ik gisteren nog gezien en wonder boven wonder kan ze haar tenen bewegen en het ziet er dus goed uit voor haar.
Dinsdag een operatie gezien bij een vrouw met een Hernia en daarna een besnijdenis van een jongen van 12 jaar. Dit vond ik toch wel heel naar om te zien. Maar ik zal maar niet in de details gaan. Naast de operaties waren we de andere dagen in de Wards. De wonden zijn echt van alle categorien: geaputeerde lichaamsdelen, botbreuken, doorligwonden en operatiewonden. Heb hier dan ook heel veel geleerd van wondverzorging. Naast dat we hebben gezien hoe er bij een operatie pinnen worden gezet in het bot, hebben we ook gezien hoe ze er weer uitgehaald worden. Echt heel erg om te zien, gewoon zonder verdoving. Nadat de pinnen eruit zijn word er een gaasje op de gaatjes gelegd en dan word de been ingegipst. Super om in een week gezien te hebben hoe zo'n proces gaat. Heel interessant maar nu heb ik het ook wel gezien. Heel mooi vond ik zaterdag toen er een jongetje kwam waarvan de gips verwijdert moest worden. Het jongetje heeft altijd op de zijkanten van zijn voeten gelopen waardoor ze scheef zijn gaan groeien. Het ene voetje was al geopereerd en stond al recht, de andere was geopereerd en het gips mocht er nu af. De aangepaste schoentjes, die hij daarna kreeg, zouden de rest van het werk moeten doen. Toch wel heel dankbaar werk!
Naast dat we in het ziekenhuis van alles meegemaakt hebben, hebben we ook onze vrije tijd nuttig gebruikt. Zo hebben we eindelijk een begin gemaakt aan het project voor school maar ik ben benieuwd hoe dat verder gaat want we hebben er gewoon geen tijd voor! Donderdag zouden we met een broerder Nguti gaan verkennen maar helaas regende het heel hard waardoor we onze programma om moesten gooien. Hij vertelde dat hij nog aangepaste schoentjes moest brengen bij een jongetje in een dorpje verderop, Manyemen. In de auto kwam ik er pas achter dat hij dat ging doen uit naam van het Liliane Fonds! Nou, dat is toc helelmaal geweldig! Het was ontzettend leuk om te doen en mee te maken. De vader was erg dankbaar en het jongetje heeft nu eindelijk schoentjes waarmee hij kan lopen. Echt een top ervaring!
Zaterdag moesten we helaas weer afscheid nemen van iedereen, en dat was toch best moeilijk. Ook hier hebben we weer vrienden gemaakt en met de broerders hadden we zoveel lol. Dat ga ik toch wel missen. Maar waarschijnlijk gaan we eind deze maand nog langs als we weer richting Okoroba gaan.
Nu ik in Kumba terug ben valt het me pas op dat het hier echt heel stoffig is en dat het een drukte is! Maar goed.. dat heeft ook weer zijn charme. Gisteren trouwens naar de Kliniek geweest en ik moet zeggen dat het schilderwerk er heel mooi uit ziet! De receptie ziet er weer fris uit en de hal kan er weer mee door. Het viel me ook op dat het nu heel druk is in de kliniek dus dat word nog wat volgende week. Woensdag is Amina namelijk ook naar Nguti gekomen maar die blijft daar een maand! Dit houd in dat we vanaf maandag al haar werk moeten overnemen en dat wil zeggen: administratie, wonden verzorgen, operatiekamer schoon houden, de theatre klaarmaken als er een operatie is en assisteren bij een operatie. Dit word dus een hele uitdaging voor ons maar heb er wel heel veel zin in.
Gisteren nog lekker op stap geweest, aangezien Nguti zo klein was dat daar geen gelegenheid voor was, en vandaag is Esther haar verjaardag. Nee.. We zitten niet stil!
Ik vermaak me hier dus nog allerbest! Het weer laat het af en toe afzien maar dat houd niet in dat het niet bloedheet blijft. Ik hoorde dat het in Nederland ook goed te doen is nu, jaja, de lente is begonnen. Oja, hierbij wil ik even het zaalvoetbal team van Bart feliciteren met hun overwinning. Heb heel die avond zo in spanning gezeten en ik sprong een gat in de lucht toen ik het nieuws te horen kreeg. Ik ben trots op jullie kerels!
Elke week krijg ik enorm veel post en reacties op mijn verhaal wat maakt dat ik het hier nog beter volhoud. Het is zo fijn om iets van thuis te horen te krijgen, ik kijk er elke week naar uit. Dus hierbij wil ik ook even iedereen heel erg bedanken voor de moeite! Ga er vooral mee door!
Heel veel liefs, xx
Ntuubke
Dinsdag hadden we een operatie aan een vetbult onder een tepel. Ik was degene die deze keer moest gaan assisteren. Dit houd in dat je de dokter helpt met het opereren, echt heel erg gaaf. Het ging allemaal heel goed maar de operatie duurde langer dan verwacht omdat de vetbult toch wel wat vast zat. Het assisteren ging goed en vervolgens mogen we dit bij elke operatie voortaan doen! Verder in de week niet echt iets bijzonders gebeurt. We hebben ons vooral voorbereid op onze weekje weg.
Vrijdag zijn we richting Nguti gereden, ongeveer 2 uur rijden hiervandaan, om daar te overnachten omdat we de dag erna naar Okoroba zouden gaan voor een onderzoek bij de TRC members. De dokter had expres de kamers in Nguti geregeld omdat hij ons daar zondag ook zou achterlaten voor een week stage in het St. John of God Hospital. Allemaal erg spannend dus. Maar voor het zover was zijn we zaterdag eerst naar Okoroba gegaan waar de dokter wat onderzoeken moest doen. Voor ons niet heel interessant maar de natuur is daar adembenemend mooi dus dat maakte het wel weer goed. Echter wel weer een hele belevenis meegemaakt op de toilet. Ik moest zo nodig maar de enige mogelijk heid was een hok met een gat in de grond waar de vliegen omheen vlogen. Verschrikkelijk! Maar goed.. Zie het dan maar weer als een 'ervaring'.
Tegen de middag zijn we anderhalf uur verder gereden naar het dorpje Mamfe. Het is een klein en gezellig dorpje gelegen in een mooie natuur en vlak bij Nigeria. De afspraak hadden we al heel lang staan om in Mamfe naar de Nightclub te gaan. Echter is Electriciteit en Water altijd een probleem hier. Tegen de avond hadden we dan ook geen electriciteit en moesten we maar hopen dat ze in de Nightclub wel een generator zouden hebben. Vervolgens begon het om 22.00 uur ook nog eens heel hard te regenen. Nee.. het zat ons niet mee. Tegen 23.00 uur zijn we dan eindelijk naar de Nightclub gegaan en gelukkig hadden ze daar wel een generator. Dachten we.. Na een half uur viel ook die uit want de brandstof was op. Dus zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel. Een beetje een pech zaterdag dus. Gelukkig zat de zondag wel mee toen we weer terug richting Nguti gingen. Omdat we zo vroeg vertrokken waren hadden we de tijd om op wat plekken onderweg te stoppen. Zo zijn we gestopt om een plas te bekijken waaromheen allemaal watervalletjes waren. Echt heel erg mooi. Ook zijn we een keer gestopt omdat ik dacht apen te zien,,,, bleken het bloemen in de boom te zijn. *schaam schaam*. Tegen de middag onze plaats van bestemming in Nguti bereikt waar we dus een week lang onszelf zouden moeten redden. Nguti is klein dus iedereen kent elkaar en verder is er niet zo heel veel te beleven. Toen de dokter en Emanuel (de chauffeur) ons hadden afgezet voelde ik me echt gedumpt. Daar stonden we dan.. Gelukkig hadden we daar al vlug onze plek gevonden en vrienden maken was natuurlijk ook niet zo moeilijk aangezien iedereen de White men's wil kennen. De dagen van de week zagen er zo uit: rond 7 uur eten bij de broerders, van half 8 tot 2 uur werken, half 3 eten bij de broerders, vrije tijd tot half 8 en dan weer eten bij de broerders. In het begin keek ik er erg tegen op om bij de broerders te gaan eten omdat ik dacht dat ze heel serieus zouden zijn. Nou,, ik heb toch met ze gelachen. Heb echt een super tijd met hen beleefd en ik denk dat ik hun nu nog het meeste mis!!
De St. John of God Hospital is een ziekenhuis dat naast de algemene ziektes ook gespecialiseerd is in het behandelen van botbreuken en lichamelijke afwijkingen. Jammer was dat het ziekenhuis nu niet zo vol was, dit was te danken aan het feit dat er net een specialist uit het buitenland geweest was. In het ziekenhuis komt om de maand een specialist uit het buitenland en de mensen komen dan van ver uit Kameroen om door diegene behandelt te worden. Toch hebben we niet stilgezeten want maandag en dinsdag zijn we heel de dag in de operatiekamer geweest. De eerste operatie was bij een man met een gebroken been. Ik heb voor het eerst gezien hoe ze zoiemand opereren en hoe ze de pinnen erin zetten. Heel interessant. Na 3 uur waren ze klaar en stond de volgende patient alweer te wachten. Het meisje wat geopereerd moest worden kwam met het been in het verband binnen. Wat daar onderuit kwam vond ik echt schokkend. Een voet heel lelijk gehecht aan een been. Het leek alsof het niet bijelkaar hoorden. De voet hing dan ook slap vanwege een gebroken bot. De wond was verschrikkelijk en het zag er naar uit dat het niet te redden was en het dus geamputeerd moest worden. Toch wilde de dokter het proberen omdat een amputatie wel meteen heel definitief zou zijn. Eerst werd het bot heel ruw rechtgzet, toen de pinnen erin en vervolgens werd alles aan elkaar genaait. Ik noem het zo omdat ik er geen logica in zag. Het meisje heb ik gisteren nog gezien en wonder boven wonder kan ze haar tenen bewegen en het ziet er dus goed uit voor haar.
Dinsdag een operatie gezien bij een vrouw met een Hernia en daarna een besnijdenis van een jongen van 12 jaar. Dit vond ik toch wel heel naar om te zien. Maar ik zal maar niet in de details gaan. Naast de operaties waren we de andere dagen in de Wards. De wonden zijn echt van alle categorien: geaputeerde lichaamsdelen, botbreuken, doorligwonden en operatiewonden. Heb hier dan ook heel veel geleerd van wondverzorging. Naast dat we hebben gezien hoe er bij een operatie pinnen worden gezet in het bot, hebben we ook gezien hoe ze er weer uitgehaald worden. Echt heel erg om te zien, gewoon zonder verdoving. Nadat de pinnen eruit zijn word er een gaasje op de gaatjes gelegd en dan word de been ingegipst. Super om in een week gezien te hebben hoe zo'n proces gaat. Heel interessant maar nu heb ik het ook wel gezien. Heel mooi vond ik zaterdag toen er een jongetje kwam waarvan de gips verwijdert moest worden. Het jongetje heeft altijd op de zijkanten van zijn voeten gelopen waardoor ze scheef zijn gaan groeien. Het ene voetje was al geopereerd en stond al recht, de andere was geopereerd en het gips mocht er nu af. De aangepaste schoentjes, die hij daarna kreeg, zouden de rest van het werk moeten doen. Toch wel heel dankbaar werk!
Naast dat we in het ziekenhuis van alles meegemaakt hebben, hebben we ook onze vrije tijd nuttig gebruikt. Zo hebben we eindelijk een begin gemaakt aan het project voor school maar ik ben benieuwd hoe dat verder gaat want we hebben er gewoon geen tijd voor! Donderdag zouden we met een broerder Nguti gaan verkennen maar helaas regende het heel hard waardoor we onze programma om moesten gooien. Hij vertelde dat hij nog aangepaste schoentjes moest brengen bij een jongetje in een dorpje verderop, Manyemen. In de auto kwam ik er pas achter dat hij dat ging doen uit naam van het Liliane Fonds! Nou, dat is toc helelmaal geweldig! Het was ontzettend leuk om te doen en mee te maken. De vader was erg dankbaar en het jongetje heeft nu eindelijk schoentjes waarmee hij kan lopen. Echt een top ervaring!
Zaterdag moesten we helaas weer afscheid nemen van iedereen, en dat was toch best moeilijk. Ook hier hebben we weer vrienden gemaakt en met de broerders hadden we zoveel lol. Dat ga ik toch wel missen. Maar waarschijnlijk gaan we eind deze maand nog langs als we weer richting Okoroba gaan.
Nu ik in Kumba terug ben valt het me pas op dat het hier echt heel stoffig is en dat het een drukte is! Maar goed.. dat heeft ook weer zijn charme. Gisteren trouwens naar de Kliniek geweest en ik moet zeggen dat het schilderwerk er heel mooi uit ziet! De receptie ziet er weer fris uit en de hal kan er weer mee door. Het viel me ook op dat het nu heel druk is in de kliniek dus dat word nog wat volgende week. Woensdag is Amina namelijk ook naar Nguti gekomen maar die blijft daar een maand! Dit houd in dat we vanaf maandag al haar werk moeten overnemen en dat wil zeggen: administratie, wonden verzorgen, operatiekamer schoon houden, de theatre klaarmaken als er een operatie is en assisteren bij een operatie. Dit word dus een hele uitdaging voor ons maar heb er wel heel veel zin in.
Gisteren nog lekker op stap geweest, aangezien Nguti zo klein was dat daar geen gelegenheid voor was, en vandaag is Esther haar verjaardag. Nee.. We zitten niet stil!
Ik vermaak me hier dus nog allerbest! Het weer laat het af en toe afzien maar dat houd niet in dat het niet bloedheet blijft. Ik hoorde dat het in Nederland ook goed te doen is nu, jaja, de lente is begonnen. Oja, hierbij wil ik even het zaalvoetbal team van Bart feliciteren met hun overwinning. Heb heel die avond zo in spanning gezeten en ik sprong een gat in de lucht toen ik het nieuws te horen kreeg. Ik ben trots op jullie kerels!
Elke week krijg ik enorm veel post en reacties op mijn verhaal wat maakt dat ik het hier nog beter volhoud. Het is zo fijn om iets van thuis te horen te krijgen, ik kijk er elke week naar uit. Dus hierbij wil ik ook even iedereen heel erg bedanken voor de moeite! Ga er vooral mee door!
Heel veel liefs, xx
Ntuubke
-
05 April 2009 - 12:25
Bart:
Nou lieverd, het was ook heel speciaal hoe wij het kampioenschap met jou deelde via telefoon! :) We kunnen ons geen betere supporter wensen ;) Je verhaal is weer super en het is natuurlijk erg mooi en leerzaam dat je een week ergens anders bent geweest. Ik wens je morgen weer heel veel succes in de Ejed Clinic! hvje!!!! -
05 April 2009 - 13:10
Pa En Ma:
Hallo Kim fijn jou weer gezien te hebben op de webcam je ziet er goed uit.
Fijn dat je de mensen bedankt hebt want iedereen vraagt aan ons hoe het met jou gaat.
We beginnen al af te tellen.nou weer een fijne week toegewenst.
Groeten en xx van ons -
05 April 2009 - 17:11
Kim:
Eindelijk een bericht :D
Whahah ik zit er elke week weer op te wachtte, terwijl jij 1000 andere dinge te doen hebt!
Wel weer een super gaaf verhaal. Zoveel ervaring die je op doet! Niet normaal! Kei en kei vet!
Veel suc6 met de nieuwe uitdaging!!
Kuz -
05 April 2009 - 17:12
Anke:
Hoeso dom...
schrijf ik weer kim ipv anke :P
Sorry......... -
05 April 2009 - 18:18
Harrie En Leny:
hoi kim
je verhaal was weer geweldig wat heb je daar in een week toch veel geleerd het lijkt mij best wel eng dat je gezien hebt hoe die pinnen er in worden gezet
wat zul jij met een hoop ervaring thuis komen
heel veel groetjes van ons -
06 April 2009 - 08:14
Ingrid En Dan:
Het is weer maandag zit op mijn werk en heb je
je verhaal aandachtig zitten lezen.
Je heb weer veel mooie dingen gezien en beleefd.
De foto's zijn ook weer super. geniet er elke keer weer van.
Geniet maar flink want nu zal de tijd snel gaan nu je over de helft bent.
Een fijne week en veel liefs van ons xxxxx -
07 April 2009 - 20:17
Tessy:
Ha die Kim,
Had al ff niet gekeken op je site dus moest ff bijlezen ;) je hebt weer een hoop meegemaakt zeg..ziek zijn, jarig zijn. Allebei heel raar lijkt me als je zover weg zit. Maar zo te lezen gaat het je goed af daar. En je foto's zijn ook echt prachtig!
Liefs Tessy -
08 April 2009 - 17:42
Mariëll & Jan:
Lieve Kim,
Dadelijk wil je nog niet eens meer terug,hihihi...
Meid,ik vind je heel bewonderswaardig zoals je overal mee omgaat!!!
IK heb het ALTIJD al gezegd: die Kim is een goeie en lieve meid!!
Daar hebben we vèèl aan in de maatschappij!!
Zet hem op hè!!
We tellen ,net zoals je ouders,Niek en Bart mee af hoor!!
In gedachten zijn we daar bij je!!
Veel liefs,van ons! xxx -
10 April 2009 - 14:34
Jacqueline (school):
Hee Kim
Echt gaaf wat je daar allemaal mee maakt! En die vernantwoordelijkheden die je daar al krijgt!!Ik lees ook iedere keer je verhalen.
Bij mij gaat het ook erg lekker op stage (gehandicaptenzorg). Heb een jong team, erg gezellig dus :)
Succes nog verder!!
Groetjes! -
10 April 2009 - 17:21
Janine (school):
Haa Bikkel!! Ik heb nu pas je site ontdekt, duss heb maar is even flink bijgelezen! Wat een verhalen joh, leuk om te lezen!!!
Veel succes nog & de groetjes aan Marion (mede bikkel)!!
Liefs Janine -
13 April 2009 - 08:59
Jeroen:
Kimmetje :D
Bedankt voor de felicitatie's he!! Je was in ieder geval telefonisch aanwezig bij onze voorbereiding en 3e helft ;) Uiteindelijk hebben we de voorsprong nog kunnen uitbereiden tot 7 punten.. Maar hoe is het daar in Kumba? Volgens mij gaat het helemaal goedkomen met je stage, want ik hoor eigenlijk alleen maar goede verhalen.. Nog een paar maandjes!!
(K) Joen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
