One Foot in and one Foot out

Deze week mijn eerste week gehad in de kliniek. Aangezien het net na kerst en oud&nieuw is, is het niet druk. Het geld is op dus ook geen geld om naar het ziekenhuis te gaan. Heb dus niet heel veel te doen gehad. Ik merk ook dat er niet zo heel veel uitdaging voor me inzit op het moment en ik meer bezig ben met mijn stichting. Dus ik heb het gevoel dat ik met de ene voet in de kliniek sta en met de ander voet eruit. Heb er met de dokter over gepraat omdat ik het idee had dat het voor hem ook niet echt duidelijk was. De vorige keer was ik hier om voor de volle 100procent voor de kliniek te gaan maar deze keer ben ik hier met andere ideeën. Natuurlijk blijf ik werken in de kliniek maar mijn stichting heeft nu voorrang op alles en daarnaast wil ik meer van Kameroen zelf zien om uiteindelijk erachter te komen of dit het land is waar ik wil gaan wonen. Dokter begreep dit alles helemaal en we hebben nu samen een programma gemaakt van wat ik de komende tijd hier ga doen. Daarnaast is hij heel flexibel wat betreft mijn stichting; als ik iets voor mijn stichting moet doen mag ik het werk in de kliniek ervoor laten liggen. Dus dat is wel helemaal super.

Afgelopen week stond het in teken van het starten van mijn stichting in Kameroen. Mijn stichting is nog niet officieel in Kameroen, daarvoor moet ik nog langs allerlei instanties en dat is natuurlijk (!) zomaar niet gebeurt. Maar dat houd me niet tegen om alvast met de voorbereidingen te beginnen. Ik en Mike zijn samen al flink wat plannen aan het maken voor het ‘outreach program’. Deze zal plaatsvinden over ongeveer een maand. Dit project krijgt nu prioriteit omdat we hiermee in korte tijd kunnen laten zien wat Needs For Children doet en misschien krijgen hiermee nog meer mensen interesse om ons steun te bieden. Want we hebben nog flink wat geld nodig voor de kinderafdeling! Het outreach programma zal plaatsvinden in verschillende afgelegen dorpjes; Mike is nog bezig met een route te plannen en in hoeveel dagen we het kunnen gaan doen. Het is in samenwerking met de Ejed Medical Foundation dus er zullen ook mensen van de kliniek mee gaan om te helpen. We willen kinderen voorlichting gaan geven over hygiëne, persoonlijke bescherming en Hiv/Aids. Dus dit project is al in proces!
Wat betreft het water- en toilettenproject van het weeshuis ligt wat moeilijker. Maar daarover zo meer. Wil jullie eerst vertellen over hoe mijn eerste ontmoeting, na terugkeer in Kumba, met de kinderen van Mah Di’s Orphanage was. Op maandag 16 januari zijn Mike en ik rond half 4 richting het weeshuis gegaan. Normaal kunnen we er met een taxi of okada naar toe maar aangezien de straat erg slecht is moesten we nu te voet. De zon is echt bloedheet dus het viel niet mee. Aangekomen bij het weeshuis zaten de kinderen te eten onder de overkapping. Toen ze me zagen riepen ze ‘Aunti Kim has come!’. Ze liepen op me af en omhelsden me. Zo lief! Later vertelde Mah Di, de moeder van de kinderen, dat ze vorige maand bezoek hadden gekregen van een vrijwilligersorganisatie waarin ook een blanke zat. Toen ze aankwamen begonnen de kinderen te zingen: ‘Uncle Mike and Aunti Kim!’. Kun je nagaan hoe gewend ze aan ons zijn, haha. Ik had als cadeau een fotoalbum meegenomen en de kinderen waren dolenthousiast. Zo vaak zien ze dat niet, een foto van zichzelf. We hebben met de gekletst en gespeeld, de tijd vloog voorbij. Er is weer een babietje: Joshua. Hij ziet er echter niet helemaal gezond uit. Dus dat moeten we even in de gaten houden. Om half 6 moesten we echt gaan en de kids zongen nog wat liedjes voor ons.
Woensdag hadden ik en Mike een afspraak met de man die het water- en toiettenproject grotendeels wil sponsoren. Samen met hem wat gesprokken en toen vond ik het tijd dat hij eens met eigen ogen het weeshuis ging gaan zien. Dus zo vertrokken we richtingen Mah Di’s Orphanage zonder dat hun zelf op de hoogte waren. De kinderen waren dan ook verrast toen ze ons weer zagen. Ik heb de man een rondleiding gegeven en daarna begon de discussie over hoe dit project vorm te geven. We willen namelijk echte toiletten voor hun en geen gat in de grond. Dit betekend dat ze een waterleiding moeten gaan krijgen. De dichtstbijzijnde plaats waar ze nu water halen is zo’n 300 meter verder bij een school. Vanuit daar zou de waterleiding geplaatst kunnen worden alleen is er dan de vraag of er genoeg druk op zal staan. Dit zijn nu punten waar we nog op door moeten discussiëren en denken. Maar het goede nieuws is dat de man het project zeker wel wil sponsoren!
Dus dit tot nu toe over de Stichting.. ..

Ik heb het weekend doorgebracht in Limbe samen met Zackary. Soms is het wel fijn dat hij bekend is want dan nemen mensen je makkelijker mee naar plekken waar normaal niemand komt. En zo hebben we zaterdag dan ook mooie stukken strand gezien waarvan ik enorm genoten heb. Na deze tour richting Seme Beach gegaan wat gericht is op strand, zee en amusement. En waar ik vervolgens verbrand ben! Had even niet door dat we hier op de evenaar zitten en de zon onverwachts hard aankomt. ’s Avonds bij Downbeach wat gerelaxt en vis gegeten. Het is het lekkerste en verste vis wat ik ooit geproefd heb!
Zondag zijn we naar de plek geweest waar je lavastenen kunt zien. In 2000 is er namelijk een uitbarsting geweest van de vulkaan Mount Cameroon (in de lokale taal Mongo ma Ndemi “Berg der Grootheid”). Er zijn in die tijd veel dorpen in Limbe verwoest door de Lava. Het gebied wat we konden bezoeken is enorm groot maar we hebben het bij het begin gelaten. Het is een open vlakte met vele zwarte lave stenen. Je kunt ook heel goed zien waar het toen gestopt is want erom heen zijn hele bossen met palmbonen. Het was een mooie ervaring!

Nu weer terug in Kumba! Met mijn zusje Maria Grazia gaat het goed. Ze gaat doordeweeks iedere dag naar de dagopvang in haar uniform. Zo ontzettend schattig. Ik zal er binnenkort eens een foto van maken.

Heel veel liefs,
Kim Ntube