Wat een week..
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
18 Maart 2012 | Kameroen, Kumba
Ik heb een ontzettende drukke, vreemde, spannende en mysterieuze week achter de rug.
Het begon maandag in de kliniek. Ik begin me vreselijk te irriteren aan de werkwijze van de verpleegkundigen hier. Ze staan totaal niet open om iets nieuws te leren. Dit is mijn derde jaar hier en ik moet nog steeds hammeren op de dingen die ik in het eerste jaar ingevoerd heb. Ik word er een beetje moedeloos van. Nog niet zo lang geleden kreeg ik de opmerking dat ik op een Kameroener begin te lijken. Daarmee werd bedoeld dat ik niet meer doe dan me gevraagd word. Dus ik heb degene uitgelegd dat hier niks meer valt te doen dan nodig is want alles doe je dan voor niets. Ik heb me altijd 200 procent ingezet voor de kliniek maar die heb ik wat terug gevoerd naar 100 procent. Wat me dan wel weer aansprak was de screening die ik en de dokter hebben gedaan op een school. We hebben deze week ongeveer 100 kinderen gescreend. Het was echt leuk om met de kids te werken.
Ik zet me nu volledig in voor mijn stichting en ik kan nu met trots zeggen dan we van start zijn gegaan! Ben al de hele week druk bezig met het voorbereiden van het voorlichtingsprogramma die as dinsdag gehouden gaat worden in Ekombe Bonji. Veel hulp krijg ik niet dus het komt allemaal vooral op mijn schouders neer. Heb een brief opgesteld die gestuurd zal worden naar de dorpjes waar we heen gaan, een voorlichtingsprogramma opgesteld gericht op kinderen en t-shirts met logo laten maken. Het viel niet mee om de voorlichting op kinderniveau te maken. Maar het is gelukt. De voorlichting zal ondersteund gaan worden met posters en ik heb er stukjes drama in gedaan welke de kinderen zullen gaan uitvoeren. Daarnaast is het programma zo opgesteld dat Zackary (Eric) mee zal gaan om de kinderen te entertainen voordat de voorlichting begint en om de opgenomen kennis te testen na de voorlichting. Dit is strategisch zodat we erachter kunnen komen wat de kinderen opgepakt hebben en wat we te moeilijk hebben gemaakt. Een soort evaluatie die ons zal helpen met het verbeteren van het outreach programma. Gisteren heb ik de t-shirts opgehaald maar ik, als perfectionist, ben niet echt tevreden. Ik snap niet waarom hier niks netjes gedaan kan worden. De logo’s zien er goed uit maar de manier waarop ze op de shirts geplaatst zijn is een lachertje. De meeste zijn niet gecentraliseerd en sommige zijn er te warm opgestreken waardoor de kleur is verbleekt. Ik ben er flink kwaad om geweest maar het vlug weer laten zakken want het heeft hier toch geen zinl
Ik licht de dinsdag er even uit want dat was me toch een gekke dag. Maandagavond hadden Nelson, Katrin en ik het over geesten en de dood. De Bakossi is een groep dat zich hier wel mee bezig houd. Ik kreeg dan ook de engste verhalen te horen wat me die nacht niet heeft doen laten slapen. Afgelopen dinsdag ging ik te voet naar het werk. Onderweg zag ik een paard midden op de weg staan met drie jongens er om heen. Er kwamen auto’s aan maar de paard blokkeerde de weg. Ik begreep niet waarom ze die paard niet aan de kant hielpen. Totdat ik dichterbij kwam en een dood veulentje op de grond zag liggen. Het was een heel triest gezicht. Ik liep samen met mijn buurjongetje maar hem leek het niks te doen. In tegen deel, hij begon me te vertellen dat hij over 3 jaar een Nokia gaat kopen. Ohoh.. Afrika begint zich te ontwikkelen.
Die dinsdag ben ik ook samen met Bridget, een collega, naar Ekombe Bonji gegaan om er de chief te vertellen over het aankomend bezoek van Needs For Children. Toen we daar aankwamen, kwamen we midden in een ceremonie terecht ter ere van een overledene. De chief was er ook aanwezig en dus moesten we wachten totdat de cermonie voorbij was. Bridget komt uit dit dorp dus die kende de overleden vrouw ook. Na een tijd gewacht te hebben nam Bridget me mee ergens naar toe. Ik wist totaal niet waar. Op een gegeven moment gaan we een kamertje in en tot mijn schrik.. ligt daar de overleden vrouw opgebaart. Ik had het niet perse hoeven te zien en voelde me dan ook erg opgelaten tussen de huilende mensen. Hier is het huilen ook niet zoals wij het kennen in NL maar hier gaat het zover dat ze zelfs schreeuwen. Het was een heel toneelstuk. De man van de vrouw stond naast me bijna letterlijk op mijn schouder te huilen. Het was zijn eerste vrouw van de twee maar ze woonde niet meer samen. Ik kreeg een foto in mijn hand geduwd van hoe de vrouw was voor ze stierf. Het lichaam wat voor me op de tafel lag en de vrouw op de foto leken wel twee totaal verschillende mensen. Ik voelde me vreemd. We zijn lang in dat kamertje geweest. Op een gegeven moment kwam de kist binnen gedragen. De kist werd vol gelegd met kleren van de overleden vrouw. Daarna werd de vrouw opgetild en in de kist gelegd. Ik heb nog nooit zoiets treurigs gezien. De vrouw lag er krap in en ze kijken hier niet zo nauw hoe. De deksel werd erop gedaan en de gehele kist ging naar buiten om er uiteindelijk tussen de mensen te komen staan. De ceremonie rondom de kist heeft ook nog eens 2 uur geduurd. Haar echtgenoot kwam naast me staan om me te vertellen dat hij me wel zag zitten. Nou, ik heb me nog nooit zo opgelaten gevoeld. Ik heb trouwens zowiezo mijn ogen uitgekeken naar hoe primitief de mensen hier zijn. Er waren er vele dronken. Ik was blij toen de chief eindelijk kwam en ik hem kon vertellen over mijn programma. Hij was erg enthousiast over het idee en werkte er graag aan mee. We prikte de datum en tijd en nu was het aan hem om het bekend te gaan maken in het dorp. Hij vertelde me het te laten vertellen op de radio, in de kerk, in scholen en via de omroeper in het dorp. Ik was pas tegen 9 uur weer terug in Kumba. Thuis kreeg ik te horen dat er een hoop mensen uit Douala zouden komen deze week omdat er een oma overleden was en de hele ceremonie zou hier in het huis gaan plaatsvinden. Dat betekend dus dat de oma hier in het huis opgebaart zou worden. Dit heeft afgelopen vrijdag en zaterdag plaatsgevonden maar ik ben er niet bij aanwezig geweest. Ik heb het wel even gehad met lijken zien en ben dan ook het weekend uit huis geweest.
Het was me het weekje wel. Ben vandaag weer thuis gekomen en er zijn nog wat mensen uit Douala die zullen vertrekken na de laatste ceremonie dag aankomende dinsdag. Heb nog een kleine kindje blij kunnen maken met een beertje hier in het huis. Ik heb nog nooit een kindje een beertje zo zien bekijken. Zo mooi.
Oh.. trouwens.. er was een wielerwedstrijd hier in Kameroen en ze kwamen ook door Kumba. Het is lang geleden dat ik zoveel blanken bij elkaar heb gezien. Het leek wel door blanken gesponsord te zijn. Zo zie je wel dat Kameroen wat populairder begint te worden….
Liefs,
Kim Ntube
Het begon maandag in de kliniek. Ik begin me vreselijk te irriteren aan de werkwijze van de verpleegkundigen hier. Ze staan totaal niet open om iets nieuws te leren. Dit is mijn derde jaar hier en ik moet nog steeds hammeren op de dingen die ik in het eerste jaar ingevoerd heb. Ik word er een beetje moedeloos van. Nog niet zo lang geleden kreeg ik de opmerking dat ik op een Kameroener begin te lijken. Daarmee werd bedoeld dat ik niet meer doe dan me gevraagd word. Dus ik heb degene uitgelegd dat hier niks meer valt te doen dan nodig is want alles doe je dan voor niets. Ik heb me altijd 200 procent ingezet voor de kliniek maar die heb ik wat terug gevoerd naar 100 procent. Wat me dan wel weer aansprak was de screening die ik en de dokter hebben gedaan op een school. We hebben deze week ongeveer 100 kinderen gescreend. Het was echt leuk om met de kids te werken.
Ik zet me nu volledig in voor mijn stichting en ik kan nu met trots zeggen dan we van start zijn gegaan! Ben al de hele week druk bezig met het voorbereiden van het voorlichtingsprogramma die as dinsdag gehouden gaat worden in Ekombe Bonji. Veel hulp krijg ik niet dus het komt allemaal vooral op mijn schouders neer. Heb een brief opgesteld die gestuurd zal worden naar de dorpjes waar we heen gaan, een voorlichtingsprogramma opgesteld gericht op kinderen en t-shirts met logo laten maken. Het viel niet mee om de voorlichting op kinderniveau te maken. Maar het is gelukt. De voorlichting zal ondersteund gaan worden met posters en ik heb er stukjes drama in gedaan welke de kinderen zullen gaan uitvoeren. Daarnaast is het programma zo opgesteld dat Zackary (Eric) mee zal gaan om de kinderen te entertainen voordat de voorlichting begint en om de opgenomen kennis te testen na de voorlichting. Dit is strategisch zodat we erachter kunnen komen wat de kinderen opgepakt hebben en wat we te moeilijk hebben gemaakt. Een soort evaluatie die ons zal helpen met het verbeteren van het outreach programma. Gisteren heb ik de t-shirts opgehaald maar ik, als perfectionist, ben niet echt tevreden. Ik snap niet waarom hier niks netjes gedaan kan worden. De logo’s zien er goed uit maar de manier waarop ze op de shirts geplaatst zijn is een lachertje. De meeste zijn niet gecentraliseerd en sommige zijn er te warm opgestreken waardoor de kleur is verbleekt. Ik ben er flink kwaad om geweest maar het vlug weer laten zakken want het heeft hier toch geen zinl
Ik licht de dinsdag er even uit want dat was me toch een gekke dag. Maandagavond hadden Nelson, Katrin en ik het over geesten en de dood. De Bakossi is een groep dat zich hier wel mee bezig houd. Ik kreeg dan ook de engste verhalen te horen wat me die nacht niet heeft doen laten slapen. Afgelopen dinsdag ging ik te voet naar het werk. Onderweg zag ik een paard midden op de weg staan met drie jongens er om heen. Er kwamen auto’s aan maar de paard blokkeerde de weg. Ik begreep niet waarom ze die paard niet aan de kant hielpen. Totdat ik dichterbij kwam en een dood veulentje op de grond zag liggen. Het was een heel triest gezicht. Ik liep samen met mijn buurjongetje maar hem leek het niks te doen. In tegen deel, hij begon me te vertellen dat hij over 3 jaar een Nokia gaat kopen. Ohoh.. Afrika begint zich te ontwikkelen.
Die dinsdag ben ik ook samen met Bridget, een collega, naar Ekombe Bonji gegaan om er de chief te vertellen over het aankomend bezoek van Needs For Children. Toen we daar aankwamen, kwamen we midden in een ceremonie terecht ter ere van een overledene. De chief was er ook aanwezig en dus moesten we wachten totdat de cermonie voorbij was. Bridget komt uit dit dorp dus die kende de overleden vrouw ook. Na een tijd gewacht te hebben nam Bridget me mee ergens naar toe. Ik wist totaal niet waar. Op een gegeven moment gaan we een kamertje in en tot mijn schrik.. ligt daar de overleden vrouw opgebaart. Ik had het niet perse hoeven te zien en voelde me dan ook erg opgelaten tussen de huilende mensen. Hier is het huilen ook niet zoals wij het kennen in NL maar hier gaat het zover dat ze zelfs schreeuwen. Het was een heel toneelstuk. De man van de vrouw stond naast me bijna letterlijk op mijn schouder te huilen. Het was zijn eerste vrouw van de twee maar ze woonde niet meer samen. Ik kreeg een foto in mijn hand geduwd van hoe de vrouw was voor ze stierf. Het lichaam wat voor me op de tafel lag en de vrouw op de foto leken wel twee totaal verschillende mensen. Ik voelde me vreemd. We zijn lang in dat kamertje geweest. Op een gegeven moment kwam de kist binnen gedragen. De kist werd vol gelegd met kleren van de overleden vrouw. Daarna werd de vrouw opgetild en in de kist gelegd. Ik heb nog nooit zoiets treurigs gezien. De vrouw lag er krap in en ze kijken hier niet zo nauw hoe. De deksel werd erop gedaan en de gehele kist ging naar buiten om er uiteindelijk tussen de mensen te komen staan. De ceremonie rondom de kist heeft ook nog eens 2 uur geduurd. Haar echtgenoot kwam naast me staan om me te vertellen dat hij me wel zag zitten. Nou, ik heb me nog nooit zo opgelaten gevoeld. Ik heb trouwens zowiezo mijn ogen uitgekeken naar hoe primitief de mensen hier zijn. Er waren er vele dronken. Ik was blij toen de chief eindelijk kwam en ik hem kon vertellen over mijn programma. Hij was erg enthousiast over het idee en werkte er graag aan mee. We prikte de datum en tijd en nu was het aan hem om het bekend te gaan maken in het dorp. Hij vertelde me het te laten vertellen op de radio, in de kerk, in scholen en via de omroeper in het dorp. Ik was pas tegen 9 uur weer terug in Kumba. Thuis kreeg ik te horen dat er een hoop mensen uit Douala zouden komen deze week omdat er een oma overleden was en de hele ceremonie zou hier in het huis gaan plaatsvinden. Dat betekend dus dat de oma hier in het huis opgebaart zou worden. Dit heeft afgelopen vrijdag en zaterdag plaatsgevonden maar ik ben er niet bij aanwezig geweest. Ik heb het wel even gehad met lijken zien en ben dan ook het weekend uit huis geweest.
Het was me het weekje wel. Ben vandaag weer thuis gekomen en er zijn nog wat mensen uit Douala die zullen vertrekken na de laatste ceremonie dag aankomende dinsdag. Heb nog een kleine kindje blij kunnen maken met een beertje hier in het huis. Ik heb nog nooit een kindje een beertje zo zien bekijken. Zo mooi.
Oh.. trouwens.. er was een wielerwedstrijd hier in Kameroen en ze kwamen ook door Kumba. Het is lang geleden dat ik zoveel blanken bij elkaar heb gezien. Het leek wel door blanken gesponsord te zijn. Zo zie je wel dat Kameroen wat populairder begint te worden….
Liefs,
Kim Ntube
-
19 Maart 2012 - 08:13
Pa:
He Wimke
Zit net een boterham te eten en dan kom jij met die lijken aanzetten.
Ga toch maar voor 110 procent dat is toch nog iets meer .
Ik geloof wel dat de moed in je schoenen begint te zakken maar dat heb je hier ook.
Kim doet je ding en alles komt goed.
Grt pa xxx -
19 Maart 2012 - 13:44
Mariëll:
Lieve Kim,
Ja,dat zijn allemaal geen leuke dingen,maar je weet waarvoor je daar naar toe bent gegaan en ik ben er voor de volle 100% van overtuigd dat je de draad weer helemaal positief gaat oppakken!!
En zoals je pa ook al zegt,dat heb je hier ook en waarschijnlijk(nee ik weet het wel zeker..) veel harder!De wereld is zo aan het veranderen en men word steeds harder!Maar met jouw kei harde werklust kom je er wel!!Denk aan al die mooie kindjes die je al zo blij hebt gemaakt en nog meer blij en gelukkig gaat maken!!
GO FOR IT!!!
Vèèl liefs en veel kracht met alles!In gedachten hèèl dicht bij je!!
Mariëll XX -
19 Maart 2012 - 19:01
Reinder En Rita:
Hoi kimmie,
Wat een verhalen weer, maar laat je niet van je pad afbrengen, heel veel succes deze week.
Dikke kus van ons xxxx -
19 Maart 2012 - 20:28
Anke:
Hey meis, Fijn je gister even gesproken te hebben...
Beetje jammer dat je zoveel moeite in die kliniek hebt gestopt en dat ze er zo weinig mee doen. Ik zou zeggen: ''Zoek het maar uit'' :P Maar gelukkig kan jij hier beter mee omgaan.. :P Maar goed zoals de rest ook al zegt..Hier is het ook altijd iets...En geloof me! Dat is! Haha :)
Veel succes morgen!
Kuz -
21 Maart 2012 - 07:08
Adri:
Ha Kim,
ja mensen vallen snel terug in hun oude patroon, dat hou je niet altijd tegen!Maar meer als je best kun je niet doen moet je maar denken, als jij je steeds moet ergeren, maak je het voor jezelf ook niet makkelijk
en het moet wel leuk blijven toch?
Fijn dat je nu begonnen bent met de start van de stichting dat is weer een leuke uitdaging!
En de ontwikkeling in Kameroen, zoals je benoemd in dat verhaal met die Nokia,ook dat hou je niet tegen! Ontwikkeling hoeft niet altijd vervelend te zijn en het is ook maar wat je er zelf mee wilt of doet!
Kim we wensen je weer een fijne week toe en hou de moed erin!!
Heel veel groetjes van ons allemaal
Adri. -
21 Maart 2012 - 12:14
Ria Mitchell:
Hoi Kim,
Wat een week, je bent verstandig om er even afstand van te nemen.
Bij ons thuis leerde wij al, die huilers moet je niet hebben dat is alleen maar andacht trekken.
Net als die man die jou zag zitten of te wel staan. Ben wijs blijf je zelf en ook kritisch voor je zelf en bij wat je doet.
Lieve groetjes Ria. -
22 Maart 2012 - 04:27
Reinder En Rita:
Hallo jarige job,
Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag, en maak er een fijne dag van, wij pakken er wel een borrel op.
Dikke kus, wij
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
22 Maart 2012 - 08:39
Mama:
hé lieverd
het is vandaag 22 maart dus dat betekent dat je vandaag jarig bent.....
VAN HARTE GEFELICITEERD met je 24 ste verjaardag.
Maak er een mooie dag van.
We denken aan je, en zijn kei trots op jou.
Heel veel liefs, kusjes en knuffels van ons.
Papa, mama, Niek en courtney en natuurlijk een dikke lebber van Nena en Kira XXXXXXXXXXXXXXXX -
22 Maart 2012 - 10:25
Harrie En Leny:
kim aller eerst van harte gefeliciteerd met je 24 ste verjaardag maak er als het kan een mooie dag van
we hebben je verhaal gelezen ja kim dat is niet leuk maar we weten dat jij je voor 200 procent inzet al valt het niet altijd mee heel veel succes met je stichting
gr harrie en leny -
25 Maart 2012 - 03:20
Arno:
hai kim nog van harte gefeliciteert met je verjaardag ben wat laat maar het kon ff niet sneller ,wel doorgaan met je stichting en je niet laten kennen ,ook hier lopen mensen rond die het allemaal niet snappen dus blijf je best doen en alle succes daarmee
groetjes arno xxxxxxxx -
25 Maart 2012 - 08:07
Hans En Miranda:
kim nog gefeliciteerd met je verjaardag. na je verslag gelezen te hebben,heb je meegemaakt dat alles daar anders gaat dan hier en je weer een ervaring rijker bent.maar KIM blijf je werk doen waar je voor gekomen bent.
en ok nog de groetjes van NIELS en STAN
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
